Σάββατο, Σεπτεμβρίου 04, 2021
Chris Zlatis
Λένε ότι όταν μια ταινία σε κάνει να θυμάσαι στιγμές της μέρες μετά τη προβολή της, τότε πρόκειται για μια καλή ταινία!
Αυτό λοιπόν συνέβη με μένα και τη ταινία The Father με τον Α. Χόπκινς στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Τη ταινία την είδα σε θερινό κινηματογράφο οπότε πολλές σκηνοθετικές λεπτομέρειες τις έχασα λόγω περιβάλλοντος. Παρ' όλα αυτά στη ταινία ξεχωρίζει η μουσική επένδυση, η έμφαση στη λεπτομέρεια σκηνοθετικά και φυσικά οι ερμηνείες τόσο του Χόπκινς ως πατέρα με προχωρημένη άνοια όσο και της Κόλμαν ως της κόρης του, η οποία καλείται να διαχειριστεί τη ρευστότητα της κατάστασης της υγείας του πατέρα της.
Διαβάζοντας τα παραπάνω θα αναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό που ξεχωρίζει αυτή τη ταινία από άλλες με παρόμοια θεματολογία. Όσοι έχετε δει το εξαιρετικό Amour θα με καταλάβετε! Είναι αυτή η αίσθηση που σου αφήνει όταν τη βλέπεις. Οι σκηνές εναλλάσσονται με τέτοιο τρόπο που - ως θεατής - δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν αυτό που βλέπεις είναι πραγματικότητα ή αποκύημα της φαντασίας του ασθενή πατέρα.
Οι ήρωες στη ταινία παρουσιάζονται με μια θεατρική αφαιρετικότητα, κάτι που αρκετές φορές φτάνει στα όρια του θρίλερ παρ' όλο που η ταινία είναι βαθιά δραματική. Η βραδυφλεγής εξέλιξη της ιστορίας και η κορύφωση της στο τέλος, από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, οδηγούν του θεατή σε μια εσωτερική "κάθαρση".
Είναι αυτό που κάνει τον θεατή να θυμάται στιγμές της ταινίας μέρες μετά τη προβολή της. Όσοι έχετε την ευκαιρία δείτε τη. Είναι μια δραματική ταινία αλλά αξίζει της προσοχής σας. Εις το επανιδείν.
