Τρίτη, Μαΐου 03, 2011
Chris Zlatis
Ξύπνησα, μπήκα στο twitter και άρχισα να διαβάζω tweets για το θάνατο του Θανάση Βέγγου. Όλοι γράφουν γι αυτόν σήμερα. Ο καθένας με το τρόπο του καταγράφει σκέψεις και συναισθήματα του για να του πει αντίο. Ήταν για όλους "ο καλός μας άνθρωπος"... Οι περισσότεροι τον θυμόμαστε για τις μοναδικές και ανεπανάληπτες κωμικές του σειρές αλλά ο Θανάσης Βέγγος ήταν κάτι παραπάνω από ένας μοναδικός κωμικός ηθοποιός. Ήταν ο ορισμός του "ηθοποιού"... ηθοποιός: από το ήθος και το ποιώ...
Ανάμεσα στα tweets που αναφέρονται στο χαμό του Θανάση Βέγγου διάβασα μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του στη Μαρία Κατσουνάκη στη Καθημερινή, "Ένας ευγενής καλοσυνάτος, πολύ εντάξει άνθρωπος". Διαβάζοντας τη συγκινήθηκα. Δεν θα πω πολλά.. Θα παραθέσω παρακάτω μερικά αποσπάσματα εκείνης της συνέντευξης του ανάμεσα σε μερικές πολύ χαρακτηριστικές στιγμές της καλλιτεχνικής του πορείας στη τηλεόραση και το κινηματογράφο... Μια πορεία που μετράει πάνω από 120 ταινίες μερικές από τις οποίες σημάδεψαν την εποχή τους...
Μας υποδέχτηκε στο διαμέρισμα της Ηπείρου με μια, απρόσμενη για τους καιρούς, καλοσυνάτη οικειότητα. Μας αποχαιρέτησε επιμένοντας να έρθει, μαζί με την κυρία Ασημίνα, ώς την εξώπορτα. Και να περιμένουν μαζί μου το ασανσέρ. «Μα δεν υπάρχει λόγος...», ψέλλισα. «Βεβαίως και υπάρχει», παρατήρησε.
Πώς να βάλεις εξάλλου σε μια σειρά πάνω από 120 ταινίες, θεατρικούς ρόλους, τηλεοπτικές εμφανίσεις, μια ζωή και ένα πρόσωπο πάνω στο οποίο αποτυπώνονται η πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας, η οδύσσεια του Νεοέλληνα που ελπίζει και αποτυγχάνει, που ονειρεύεται και απογοητεύεται. Αλλά συνεχίζει να πορεύεται. Δεκαετίες τώρα το έργο του παραμένει μοναδικό στην αυθεντικότητά του: χαρτογράφησε, σε αυτήν την ξέφρενη πορεία του, τη μεταπολεμική Ελλάδα, το μελόδραμα και τη φαρσοκωμωδία, την παράγκα και το σεράι της.
Δεν είχα ποτέ φιλοδοξία να γίνω καλός ηθοποιός. Ηθελα να είμαι δουλευταράς. Να δουλεύω με ταχύτητες μεγάλες. Κάτι είχε η φάτσα μου που έφερνε τον άλλον κοντά μου. Ισως, όταν έπεφτε η ματιά τους επάνω μου, ήξεραν ότι είμαι ένας πολύ εντάξει άνθρωπος. Υπήρξαν και άνθρωποι που επέμεναν να με αποκαλούν «κύριε Βέγγο». Ε, εκεί γινόμουν έξω φρενών! Μα, Θανάση με λένε! Είναι δυνατόν να με φωνάζετε κύριε Βέγγο; Ενας λαϊκός άνθρωπος ήμουν.
Μπορεί να εμφανίζεται στην «Ψυχή βαθιά» σε μια μόνο σκηνή, ως παππούς που αναζητάει τη σορό του εγγονού, να λέει «"Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες; Δεν είναι πόλεμος. Ντροπή είναι" και στο βλέμμα του να κλείνει την αλήθεια μιας εποχής.
"Η Ελλάδα πεθαίνει. Έκανε τον κύκλο της.
Μα αν είναι να πεθάνει, να το κάνει γρήγορα,
γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο."
Κλείνω αυτό το άρθρο με ένα tweet...
RT @afroOba: Θανάσης Βεγγος: ήταν ο άνθρωπος που τον χειροκροτούσαν και δάκρυζε.αυτό θα θυμάμαι πιο πολύ.
