Παρασκευή, Οκτωβρίου 08, 2010
Chris Zlatis
Τι ωραία που ήταν τα ηχοχρώματα στις γειτονιές κάποτε... Οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας μπορούσες να κανείς ένα μικρό περίπατο στα στενά σοκάκια, στις μικρές γειτονιές με τις μονοκατοικίες και τις αυλές... Πάντα συναντούσες κάποιο γνωστό ή δικό για να πείτε για λίγο τα νέα σας. Ίσως καθόσουν στο τραπέζι του και για ένα κρασάκι ή ουζάκι. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε...
Ο βραδινός περίπατος στα πλακόστρωτα σοκάκια ήταν μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής στη Νάουσα. Είναι ξεχωριστή αίσθηση να περπατάς ανάμεσα στα παλιά αρχοντικά κτήρια της παλιάς πόλης με τα μεγάλα πλατάνια και τις πέτρινες βρύσες με το τρεχούμενο παγωμένο νερό που έρχεται κατευθείαν από τις πηγές του Αγίου Νικολάου... Είναι στιγμές που θα μου λείψουν...
Αφήνουμε τη Νάουσα όμως και επιστρέφουμε στο χωριό, δεκαπέντε μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Οι μεζονέτες αυξάνονται συνεχώς, ο πληθυσμός αυξάνεται κυρίως με νέες οικογένειες οι οποίες αφήνουν το κέντρο και νοικιάζουν ή αγοράζουν σπίτια στο χωριό. Παρ όλα αυτά η αίσθηση της γειτονιάς δεν έχει χαθεί ακόμη...
Όταν χρειαστείς κάτι έχεις το θάρρος να πάρεις ένα τηλέφωνο το γείτονα ή τη γειτόνισσα για να ζητήσεις τη βοήθεια του. Ακόμη καλύτερα μπορείς να πας και να χτυπήσεις το κουδούνι του. Ξέρεις ότι πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος να σε βοηθήσει σε ότι χρειαστείς. Μερικές φορές σε περιμένουν και εκπλήξεις καθώς όταν μια γειτόνισσα έχει φτιάξει καλό φαγητό ή ακόμη καλύτερα έχει ψήσει στα κάρβουνα κρέατα σου φέρνει μια πιατέλα με ζεστό, φρεσκοψημένο φαγητό. Τα καλά της γειτονιάς βλέπετε!
Μερικά πράγματα στη καθημερινότητα μας αν και φαίνονται μικρά και ασήμαντα τελικά όταν τα χάνεις καταλαβαίνεις τη σημασία τους... Μπορεί να μη μπορώ να κάνω πλέον βόλτες στη Νάουσα αλλά όλο και κάτι θα γίνει στη γειτονιά για να με κάνει να νιώσω όμορφα... Καλό βράδυ!
Sent from my iPhone
