Σάββατο, Σεπτεμβρίου 04, 2010
Chris Zlatis
Πάει καιρός από τότε που ξύπνησα με έντονη τη διάθεση να γράψω... Το σημερινό πρωινό όμως ήταν διαφορετικό... Χουρχουλιασμένος κάτω από τα σκεπάσματα άκουγα τον ήχο της βροχής στη σκεπή της σοφίτας...
Μικρές, παιχνιδιάρικες σταγόνες βροχής έκαναν την εμφάνιση τους μετά από πολύ καιρό με καύσωνα... Δεν είναι ωραίο να βλέπεις από το παράθυρο σου τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν στα κεραμίδια; Εσύ το μόνο που θέλεις είναι να αγκαλιάσεις το μαξιλάρι σου με τον ήχο της βροχής να σου κρατά συντροφιά στα όνειρα σου.
Ξυπνάς, σηκώνεσαι, ανοίγεις τη πόρτα και βγαίνεις στην αυλή... Πόσο ωραίο είναι το άρωμα που έχει το βρεγμένο χώμα... Σου υπενθυμίζει για πρώτη ίσως φορά φέτος ότι το καλοκαίρι δίνει τη σκυτάλη του στο φθινόπωρο... Σε λίγο καιρό τα πράσινα βρεγμένα φύλλα των δέντρων που βλέπεις σήμερα τριγύρω σου θα είναι κίτρινα και θα έχουν καλύψει τα πάντα στο δρόμο... Τα παγκάκια εκεί στο βάθος του πάρκου θα είναι περιτριγυρισμένο με φύλλα που έγιναν ένα με το χώμα... Το χώμα που τρέφει και τρέφεται... Αέναος κύκλος της φύσης.
Σήμερα για πρώτη φορά φέτος φόρεσα μακρύ παντελόνι, η ζακέτα είναι πλέον στη κρεμάστρα δίπλα στην ομπρέλα και το παράθυρο δεν είναι πλέον ανοιχτό... Ανοίγω το ραδιόφωνο... Ακούω στιχάκια... Είναι ο «Ερωτικος»... Χάνομαι στα τραγούδια του και τις... εικόνες του... Δεν ανοίγω τηλεόραση προτιμώ να ακούσω μελωδίες και στίχους σήμερα... Με ταξιδεύουν... Ξεκινά πάλι να βρέχει, σας αφήνω με ένα τραγουδάκι. Καλώς ήρθες φθινόπωρο με χορό στη βροχή...
Sent from my iPhone
