Νομίζω ότι δε πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μην θεωρεί – ή έστω να μη θεωρούσε σε κάποια στιγμή της ζωής του- τον εαυτό του
σπουδαίο. Μοναδικό. Ευφυή. Φτιαγμένο για μεγάλα πράγματα. Και κάποιοι είναι έτσι στ’αλήθεια. Οι υπόλοιποι, παρόλο που δεν ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία, συχνά ζούνε με τη πεποίθηση ότι αξίζουν πολλά περισσότερα από όσα τους έδωσε η ζωή, και μάλιστα είναι πεπεισμένοι ότι η μοίρα/τα κυκλώματα/η τύχη τους εμπόδισαν να απολαύσουν τα μεγαλεία που τους έπρεπαν.
Και μετά είμαστε όλοι οι άλλοι.
Μικρό σε ρωτάγανε
«τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και ένιωθες μια απέραντη
ελευθερία μέσα σου. Μπορούσες να πεις τα πάντα, να διαλέξεις από μια τεράστια γκάμα:
γιατρός, δικηγόρος, τραγουδιστής, ηθοποιός, φαροφύλακας
(εντάξει, αυτό το τελευταίο μπορεί να ήταν μόνο δικό μου θέμα). Το μόνο που σε ανησυχούσε ήταν αν θα αντέχες τα αίματα οπότε μπορεί και να μη το’χες να γίνεις γιατρός. Αλλά τι πειράζει… Είχες άπειρες επιλογές…
Και μετά μεγαλώνεις. Και μαθαίνεις για τις
πανελλήνιες. Και τις βάσεις που είναι πανύψηλες. Και μικραίνει η γκάμα των επιλογών σου, γιατί, κακά τα ψέματα, Ιατρική δε πιάνεις. Και διαβάζεις, και πηγαίνεις
φροντιστήρια, και θυσιάζεις εξόδους και διασκέδαση για να πετύχεις. Μμμ, δε το φανταζόσουν ακριβώς έτσι. Και πετυχαίνεις στη
σχολή που έχεις βάλει στο μάτι. Αλλά δεν είναι όπως σε είχαν αφήσει να πιστεύεις. Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στο κτίριο, η βιβλιοθήκη σας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, η γραμματεία υπολειτουργεί, η πρακτική άσκηση ανοργάνωτη και γενικά…κανείς δε φαίνεται να κατανοεί το ταλέντο σου στο αντικείμενο.
Το πάθος και την αγάπη σου. Μήπως τελικά δεν είσαι και τόσο ξεχωριστός;
Παρόλα αυτά προσαρμόζεσαι. Και κάνεις εργασίες-υποδείγματα. Και παίρνεις άριστα σε μαθήματα που οι πιο πολλοί κόβονται. Και οι επόπτες σε προτείνουν προσωπικά στα πλαίσια πρακτικής. Και αναθαρρεύεις.
Και βγαίνεις στην αγορά εργασίας. Όπου συναντάς το χάος.
- Εκδοτικές εταιρίες ζητάνε απόφοιτους πανεπιστημίου με proficiency και ECDL για πλασιέ…χωρίς ασφάλιση και με μισθό 600 ευρώ, αν και εφόσον πουλάς ένα συγκεκριμένο αριθμό βιβλίων.
- Γονείς ψάχνουν άνθρωπο να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο δυσλεκτικό παιδάκι τους, να το διαβάζει μέσα σε μια ώρα (!) και να μη ζητά περισσότερα από 7 ευρώ.
- Εταιρίες ζητούν άτομα για τηλεφωνική υποστήριξη (προωθήσεις), για γραμματειακή υποστήριξη (προωθήσεις), για ενημέρωση πελατολογίου (προωθήσεις).
- Ο ΑΣΕΠ ζητά προϋπηρεσία για να μπεις κάπου μόνιμος, αλλά έτσι κι αλλιώς δε μπορείς να αποκτήσεις πείρα αφού δε σε προσλαμβάνει κανείς- αφού είσαι άπειρος! Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή.
- Επίσης, ο ΑΣΕΠ ζητάει ανεργία για να μπεις κάπου ως συμβασιούχος ορισμένου χρόνου, αλλά πόσο καιρό να μείνεις άνεργος όταν έχεις ανάγκη να δουλέψεις? Οι επιλογές σου ελαχιστοποιούνται.
Και βρίσκεις δουλειά. Στο αντικείμενο σου. Προσγειώνεσαι βέβαια στη πραγματικότητα, γιατί ανακαλύπτεις ότι αλλιώς σας τα λέγανε στη σχολή και αλλιώς είναι τα πράγματα.
Δε μπορείς να εφαρμόζεις πάντα τη θεωρία που έχεις στο μυαλό σου. Για την ακρίβεια, δε μπορείς να την εφαρμόσεις σχεδόν ποτέ σε κάποιες δουλειές. Κάνεις τις υποχωρήσεις σου εκεί που δε σε παίρνει, δίνεις τις μάχες σου εκεί που νιώθεις ότι πρέπει, βρίσκεις τα όρια σου και το χώρο σου. Δε θα μείνεις άλλωστε για πάντα εκεί…
Και ετοιμάζεσαι να ανασάνεις ξανά …γιατί νιώθεις ότι από τη στιγμή που μπήκες σε τροχιά πανελληνίων, κρατάς την ανάσα σου και πας…δίνεις μάχες, θυσιάζεις πράγματα, με απώτερο σκοπό να βρεις μια δουλειά που να αγαπάς, ενώ εν τω μεταξύ
η ζωή σου μοιάζει να είναι μια τεράστια παρένθεση,
μοιάζει να μπήκε στο πάγο. Γιατί φυσικά δεν είναι ζωή όταν κάνεις ιδιαίτερα με 7 ευρώ την ώρα και πηγαίνεις σε
συνεντεύξεις όλη μέρα και μετράς τα ψιλά σου για να δεις αν φτάνουν να πιεις καφέ.
Ώσπου σκάει μια οικονομική κρίση. Μαζικές απολύσεις, καθυστερήσεις και μειώσεις μισθών, πάγωμα προσλήψεων.
Βρίσκεσαι ξαφνικά απλήρωτος, δεμένος χειροπόδαρα ώστε να μη μπορείς να βγάλεις κιχ, να μη τολμάς να παραιτηθείς καθώς δουλειές δεν υπάρχουν, με ένα μέλλον πιο αβέβαιο από ποτέ. Βρίσκεσαι πάλι να έχεις τη ζωή σου στο πάγο γιατί χωρίς λεφτά ποιος μπορεί να ζήσει; Δεν είσαι πια φοιτητής να σου αρκούν λίγα ευρώ για τα έξοδα σου. Και το χειρότερο;
Αρχίζεις πάλι να μετράς τα ψιλά σου για να πάς για καφέ.
Τελικά, αντί να κάνουμε βήματα μπροστά, κάνουμε βήματα πίσω; Ως πότε ένας νέος άνθρωπος πρέπει να παλεύει και να πολεμάει για το αυτονόητο; Μια κανονική δουλειά δηλαδή.
Δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: πως φτάσαμε ως εδώ;
- Πως μας μετατρέψατε από εκείνα τα μικρά παιδιά γεμάτα φαντασία σε κακομοίρηδες ενηλίκους που εξευτελίζονται για 600 ευρώ; Σε ποιο σημείο κάναμε λάθος, σε ποιο σημείο έπρεπε να είχαμε πει stop;
- Από πότε το να κυνηγάς τα όνειρα σου έγινε γραφικό και ανόητο (έχετε προσέξει πως αντιδρούν όλοι αν πεις ότι θες να γίνεις ηθοποιός, για παράδειγμα;) και από πότε αρχίσαμε από πιτσιρίκια να έχουμε ως κριτήριο για το «τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε» το "πόση απορροφητικότητα έχει» το εν λόγω επάγγελμα";
Είμαστε μια γενιά πεζών ανθρώπων που δεν έχουν μάθει να κυνηγούν τα πραγματικά τους όνειρα, γιατί ντρέπονται και φοβούνται τόσο πολύ γι’αυτά, που τους έγινε βίωμα να τα καταπιέζουν και να τα απαρνούνται.
Guest post by Ntina
Το παραπάνω άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση του άρθρου
"Ζωή στον Πάγο" από το blog "Dark and Twisty".
Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010
Chris Zlatis
