Σκέψεις | We're Adults?...

Το να είσαι 24 χρονών και να δουλεύεις σε ΚΑΠH;... Όχι και τόσο καλή ιδέα! Το να είσαι 24, να δουλεύεις σε ΚΑΠΗ και η μεγαλύτερη φοβία σου να είναι τα γηρατειά; Καθόλου καλή ιδέα. Το να είσαι 24, η μεγαλύτερη σου φοβία να είναι τα γηρατειά γιατί είσαι πεπεισμένος ότι θα καταντήσεις μόνος σε ένα υπόγειο με πολλές γάτες, και να σε βάζουν να δουλέψεις στο πρόγραμμα «Κοινωνική Μέριμνα» του ΚΑΠΗ, έχοντας ως κύριο στόχο να πείσεις τα μοναχικά ηλικιωμένα προστατευόμενα μέλη ότι η ζωή τους είναι μια χαρά; Ωπ! Αυτή είμαι εγώ!

Όταν ήμουν ασκούμενη κοινωνική λειτουργός μας είχαν ζητήσει να γράψουμε σε ποιο πλαίσιο επιθυμούσαμε να πραγματοποιήσουμε τη πρακτική μας άσκηση. Μπορούσαμε να δηλώσουμε ως 5 πλαίσια και από τη σχολή θα μας τοποθετούσαν σε ένα από τα δύο πρώτα, αν ήταν εύκολο. Εγώ απλά είχα γράψει με κεφαλαία γράμματα: «όχι σε ΚΑΠΗ ή γηροκομεία ή Βοήθεια στο Σπίτι».

Οι περισσότεροι ωστόσο, θα νομίζουν ότι είναι θετικό να δουλεύεις σε ένα χώρο όπου ο νεότερος άνθρωπος σε περνάει 50 χρόνια. Δεν σε αφήνει να πάθεις κρίση ηλικίας, θα πείτε. Αυτό δεν είναι εντελώς λάθος, αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχουν μέλη του ΚΑΠΗ που αποκαλούν 40χρονους συναδέρφους μου «πιτσιρίκια».

Ίσως στους φυσιολογικούς ανθρώπους να λειτουργεί και έτσι. Αλλά επειδή στο δικό μου μυαλό υπάρχει μια αναρχία και μια διαστροφή, λειτουργεί ακριβώς αντίθετα. Θέλω να πω, ακούγοντας όλη μέρα συζητήσεις για οστεοπόρωση, πίεση, ζάχαρο, κλπ, αρχίζεις και ανησυχείς. Αν δεν είχα φοβία για τους γιατρούς, θα έτρεχα για εξετάσεις κάθε τρεις και λίγο. Αλλά επειδή στη κλίμακα των φοβιών μου υπερέχει ο τρόμος για τους γιατρούς από τον τρόμο για να μην έχω κάποια αρρώστια, γλιτώνω τις διαδρομές στα νοσοκομεία. Και μένω με την αγωνία.

Εξωτερικά κανείς δε θα καταλάβαινε ότι έχω τέτοια θέματα.

Στη δουλειά σκάω με το τζινάκι μου, τα κόκκινα σταράκια μου, το i-pod στα
αυτιά. Μια κοπέλα της ηλικίας μου. Αλλά πόσες φορές έχω νιώσει ένα με τους
παππούδες εκεί μέσα!

Δε θα μιλήσω για την έλλειψη όρεξης που με διακρίνει και με εμποδίζει να κουνηθώ, σε αντίθεση με τα δραστήρια μέλη μας. Αυτό μπορεί να το αποδώσει κανείς στο ότι εγώ κουράζομαι γιατί εκεί είναι η εργασία μου. Θα πω μονάχα ότι μου έχει τύχει να κάνω συμβουλευτική σε περιστατικό μου, να τον ακούω να αναλύει πόσο δύσκολα τα φέρνει βόλτα οικονομικά, και στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάνω τους εξής υπολογισμούς:

...από τα 1000 ευρώ που παίρνω, πόση σύνταξη θα δικαιούμαι? Να θυμηθώ να το ψάξω… Πόσα θα μου φεύγουν και μένα στο νοίκι? Και γω τα βράδια με γιαουρτάκι θα τη βγάζω γιατί δε παλεύεται αλλιώς. Ε δε θα χω και παιδιά να βοηθάνε. Τελικά να που χρειάζονται τα παιδιά!

Τουλάχιστον να μη τα έχω χαμένα. Λες να πάθω καμία άνοια; Μοιάζω με άτομο που μπορεί να πάθει άνοια, άσε που ήδη ξεχνάω…Το πρωί έκανα μισή ώρα να βρω το hands-free…

Αυτή η δουλειά μου έχει βγάλει όλες τις ανασφάλειες στην επιφάνεια… Και γω τις ανασφάλειες μου τις προτιμώ κλεισμένες και κλειδωμένες σε ένα σκοτεινό μέρος, να τις αφήνω να με πνίγουν μέχρι να "φλιπάρω" εντελώς και να σκοτώσω κάποιον ή κάτι τέτοιο.

Άλλες πάλι φορές νιώθω εντελώς μωρό και αυτό είναι που μου κάνει άνω κάτω το μυαλό. Οι γονείς μου με αποκαλούν ακόμα «η μικρή», σε σχέση με την αδερφή μου που είναι 27. Η μαμά μου, μου αλλάζει ακόμα τα σεντόνια γιατί δε πιστεύει ότι μπορώ και μόνη μου (μπορώ αλλά βαριέμαι), ο μπαμπάς μου, μου λέει ακόμα την ίδια ατάκα όταν φεύγει από το σπίτι, όπως στα 12 μου: "πρόσεχε μη βάλεις καμιά φωτιά!", και η αδερφή μου είμαι σίγουρη ότι πιστεύει ότι κανένα αγόρι δε μου έχει πιάσει το χέρι ακόμα.

Και ενώ μερικές φορές μπορεί να με εκνευρίζουν και να τους φωνάζω ότι είμαι 24, έχω τελειώσει το σχολείο, το Πανεπιστήμιο, έχω ζήσει 4 χρόνια μόνη μου στη Κομοτηνή

...και κατά συνέπεια ΞΕΡΩ να αλλάζω σεντόνια…βέβαια εκεί είχα βάλει 2 φορές φωτιά προσπαθώντας να μαγειρέψω…αλλά αυτό ο μπαμπάς μου δε θα το μάθει ΠΟΤΕ οπότε whatever... άλλες πάλι φορές, τις περισσότερες, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται και να πράττει ακόμα ως μωρό.

Τη πρώτη μέρα στη δουλειά, ο προϊστάμενος μου, μου έδειξε το χώρο που θα κάθομαι. Μόλις βρέθηκα μόνη μου έκανα κάνα δυο σβούρες στη καρέκλα και η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Ωραία! Θα παίζω γραφείο!» Και άρχισα να βάζω υπογραφές σε μία κόλλα χαρτί. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 2 χρόνια μετά από κείνη τη μέρα, καμιά φορά που δε με βλέπει κανείς βάζω τα γυαλιά μου (ηλίου γιατί δεν έχω άλλα) και με τη βοήθεια του κοντινότερου στυλό παίρνω πόζες αλλά Έλλη Στάη για έναν αόρατο φωτογραφικό φακό.

Κάνω και χειρότερα αλλά μάλλον έχω ήδη αγγίξει τα όρια του too much information…Πάντως εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι σε τόσα πολλά θέματα νιώθω ακόμα παιδί. Και δεν εννοώ μόνο τις δουλειές του σπιτιού ή το ότι πρέπει να κάνω πλέον φορολογική δήλωση και να πληρώνω μόνη μου το λογαριασμό του τηλεφώνου μου.

Εννοώ ότι υπάρχουν στιγμές όπως το να βρίσκεσαι αντιμέτωπη με το περιστατικό σου που δεν έχει να φάει και περιμένει να το καθοδηγήσεις πώς να βγάλει το τάδε επίδομα…ή στιγμές που στην πέφτει ένας ανώμαλος στο δρόμο και αναγκάζεσαι να τρέξεις γιατί φοβάσαι, ή που αυτός που σου άρεσε τόσο καιρό και νόμιζες ότι απλά το πήγαινε αργά γιατί ενδιαφερόταν πολύ για σένα, σου αποκαλύπτει ότι έχει και μια άλλη σχέση αλλά θέλει και σένα ταυτόχρονα, που σκέφτεσαι :

Γιατί με τρελαίνετε με όλα αυτά;;; Αυτά δε μπορώ να τα λύσω εγώ, είμαι μικρή
ακόμα! Η δική μου ζωή θα έπρεπε να είχε και άλλο ροζ, πρίγκιπες και νεράιδες,
βόλτες στο πάρκο, παιχνίδι, αθωότητα…

Είναι πολύ άγρια τα πράγματα στο κόσμο των μεγάλων, γι’αυτό θα παραμείνω πιτσιρίκι όσο με παίρνει ακόμα. Θα συνεχίσω να πηγαίνω στη δουλειά ακούγοντας δυνατά μουσική στο i-pod μου, χοροπηδώντας με τα σταράκια μου, δεχόμενη με ευχαρίστηση τους χαρακτηρισμούς των μελών όπως: «παιδάκι», «μωρό», «μικρό» κλπ.

Και ποιος ξέρει, μπορεί με τον καιρό να αρχίσει το μυαλό μου να λειτουργεί λίγο πιο ορθόδοξα και να αντλώ τα θετικά του να είσαι 20 something και να εργάζεσαι με ηλικίες 70-80-90 something. Μη παραβλέπουμε άλλωστε και τις σπιτικές μαρμελάδες που μας κερνάνε… ;) Απ’τα θετικά της δουλειάς!

Guest post by Ntina

[πηγή εικόνας]