Espana | Barcelona...en mi corazón para siempre!

Μπορεί κανείς να ερωτευτεί σε 5 μόνο μέρες; Αν με ρωτούσατε πριν μια εβδομάδα θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη αρνητικά. Μάλιστα, θα μακάριζα μέσα μου την καλή σας τύχη να είστε ακόμα τόσο ρομαντικοί που σκέφτεστε έτσι.

Σήμερα όμως, πέρα από κάθε προσωπική λογική και εμπειρία, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι εύκολο να ερωτευτεί κανείς όχι μόνο σε 5 μέρες αλλά και σε λίγες μόνο ώρες. Γιατί αυτό μου συνέβη.

Νιώθω βαθιά, αμετάκλητα, απεγνωσμένα ερωτευμένη. Όχι με κάποιον άντρα, αλλά με τη πιο παραμυθένια πόλη. Τη Βαρκελώνη.

Δε θα απεραντολογήσω για τις ομορφιές της, την αρχιτεκτονική της, τα μαγαζιά της, τα αξιοθέατα και οτιδήποτε άλλο εκθειάζουν οι τουριστικοί οδηγοί. Θα ήταν σα να υποβίβαζα αυτό που μου χάρισε η Βαρκελώνη, πράγμα τρομερά άδικο. Γιατί η Βαρκελώνη μου έκανε ένα πολύτιμο δώρο και ακόμα και αν δε ξαναπάω ποτέ, θα της είμαι για πάντα ευγνώμων.

Τριγυρνώντας στα στενά της Γοτθικής γειτονιάς, με τα τεράστια παραδοσιακά κτίρια της να σε κάνουν να νιώθεις μια σταλιά μικρός, με τους τουρίστες και τους ντόπιους να σε περιτριγυρίζουν, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε παρασέρνει η αύρα της πόλης, και μεταφέρεσαι σε μια άλλη εποχή, εποχή ιπποτών και βασιλιάδων.

Συμπάσχεις με τη βεβαιότητα του δύστυχου Αλόνσο Κιχάνο, ότι είναι ιππότης και θες να κυνηγήσεις μαζί του ανεμόμυλους σαν ένας νέος Δον Κιχώτης. Νιώθεις την ένταση και την κουλτούρα που προσπάθησε να αποδώσει στα έργα του ο Πικασσό όσο έμεινε εκεί και καταλαβαίνεις επιτέλους τι εικόνες πασχίζει να αποδώσει η
ισπανική κιθάρα.

Ανηφορίζοντας στη Πλάζα Καταλούνια, σε συνεπαίρνει η αίσθηση ότι έχεις γίνει ένα με τους ντόπιους πλέον. Απολαμβάνεις τη παέγια σου και τη σαγκρία σου σα να μην έχεις καμία έννοια παρά τη μεσημεριανή σου σιέστα…Και φυσικά απολαμβάνεις ένα καλό περίπατο στη Λα Ράμπλα, σε ξεκουράζει, σε αναζωογονεί και κατηφορίζεις με νέα διάθεση στη Μπαρτσελονέτα, για να χαζέψεις τη θάλασσα και να νιώσεις το αεράκι να σου σηκώνει τα μαλλιά…



Η Βαρκελώνη δε σε αφήνει να μείνεις μελαγχολικός, όσο και αν το προσπαθείς. Χωρίς να είναι από τις πολύβοες πόλεις που θα σε ξεσηκώσουν για κραιπάλες, έχει μία ονειρική, παραμυθένια διάσταση που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι μπορείς να έχεις μια υψηλή ποιότητα ζωής, ότι υπάρχει τέτοια ομορφιά και τέχνη και κουλτούρα και καλαισθησία που πρέπει να βιώσεις, ώστε δε σε παίρνει να έχεις κακή διάθεση. Σου δημιουργεί τη ψευδαίσθηση (;) ότι μπορείς να ζήσεις σαν σε παραμύθι…

Μπορεί να ήμουν εγώ πολύ δεκτική σε αυτήν την ιδέα. Να μου έκανα αυθυποβολή γιατί είχα ανάγκη να το πιστέψω. Όπως και να έχει, θα είμαι πάντα ευγνώμων στη Βαρκελώνη που με έκανε να ζήσω πέντε παραμυθένιες μέρες. Ως αντάλλαγμα, ένα κομμάτι της καρδιάς μου έμεινε εκεί. Para siempre.

[πηγή εικόνας]

Guest post by Ntina