Σκέψεις | Πρωταγωνιστές ζωής...

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου
Ημέρα αποφοίτησης για τους συμφοιτητές μου... Ημέρα ανεξαρτησίας για πολλούς, ημέρα μιας νέας αρχής για άλλους... Πολλοί έχουν ήδη φύγει... Έχουν ήδη ξεκινήσει ένα νέο κύκλο στη ζωή τους εκτός Ελλάδας με όρεξη για δουλειά και όνειρα, πολλά όνειρα... Για ένα καλύτερο αύριο τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά... Άλλωστε η εκπαιδευτική διαδικασία δεν τελειώνει στα στενά όρια ενός κύκλου σπουδών... Συνεχίζεται κυρίως εκτός αυτού... Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει...

Στο σημείο αυτό στροβιλιζουν στο μυαλό μου τα λόγια της κ. Κωνσταντινας Κούνεβα από τη συνταρακτικη συνέντευξη που παραχώρησε στους "πρωταγωνιστες" του Σταύρου θεοδωράκη. Μια συνέντευξη που με καθηλώσε... και μαζί με εμένα όλους όσους ειχαν τη τυχη -ή ατυχια - να τη παρακολούθησουν χθες το βράδυ...

Τύχη και ατυχία μαζί γιατί πολύ σπάνια, πλέον, στην ελληνική τηλεόραση βλέπεις και ακούς... την αλήθεια.

Μια αληθεια που έπρεπε να περάσουν πολλοί μήνες και χαρακτηριστική αδιαφορία από τη πολιτεία για να αναγνωριστεί σε αυτή τη γυναίκα η φρυκαλαιοτητα του μαρτυρίου που τράβηξε από το... εκείνο το "χέρι" που τη περιελουσε με βιτριολι και κατέστρεψε το πρόσωπο και το σώμα της... Όχι όμως τη ψυχή της και τα ονειρα της...

Ακουγωντας τη φωνή της ηρωίκης αυτής γυναίκας να προσπαθεί να βγει μέσα από τη τραχειοστομια... ένας κόμπος δημιουργούνταν και στο δικό μου λαιμό γιατί κάθε της φράση, κάθε της σκέψη ήταν μια γροθιά στο στομάχι... Γιατί αυτή η γυναίκα παρ όλα όσα πέρασε και συνεχίζει να περνάει στο δωμάτιο του Ευαγγελισμού δεν σταματάει να παραδίδει μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας...


Πως αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω τη στάση της απέναντι στον δημιο της... τον οποίο όχι μόνο δεν κατηγορεί για ότι της προκάλεσε αλλά έχει το κουράγιο να πει ότι εκείνος είναι σε πολύ πιο δύσκολη θέση από εκείνη καθώς...

«οποίος επιτειθεται δέχεται πολλαπλάσια χτυπήματα στη συνέχεια από τον ίδιο του τον εαυτό...»...

Πόσο δίκιο έχει... Ακόμη και τώρα όταν τη ρωτούν αν σκέφτεται να φύγει από την Ελλάδα απαντά πως δεν αισθάνεται ξένη στη χώρα μας... Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα εγώ ξένος στην ίδια μου τη χώρα...

Ντραπηκα γιατί αυτή η γυναίκα αγαπά τη χώρα μας και ότι αυτή θα έπρεπε να πρεσβεύει βάση της ιστορίας της περισσότερο από εμάς... Τους Έλληνες!

Η Κωνσταντίνα κούνεβα είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού το οποίο δεν μπορει να διακρίνει με τα ματιά γιατί βλέπει μόνο σκιές και φως... Αλλά το βλέπει και το φροντίζει με τα ματιά της ψυχής, της μητέρας...

«ακούει τα βήματα του, αντιλαμβάνεται τον ήχο των παπουτσιων του και καταλαβαίνει τη παρουσία του...»...

Δεν ζητάει πολλά! Θέλει να γινει και πάλι... Μητέρα για το παιδί της...

Όσο περνάει η ώρα και ακούς αυτή τη γυναίκα να αναλύει τη φιλοσοφία της, τις σκέψεις της περί κομμάτων, Δημοκρατίας, ελευθερίας, αξιών... Αισθάνεσαι πολύ λίγος... Όσα πτυχία και αν έχεις κορνιζαρισμενα... Γιατί εσύ ποτέ μέχρι τώρα δεν είχες σκεφτεί έτσι... Ποτέ δεν διαβασες ένα βιβλίο... Δεν ασχοληθηκες με κάτι διαφορετικό πέρα από το... Next top model και την επιδίωξη της προσωπικής προβολής όχι με τις πράξεις αλλά με τα λόγια...

Αυτό που της λείπει περισσότερο από όλα εκτός από την οικογένεια της είναι τα βιβλία της... Δεν μπορεί να τα διαβάσει πλέον... Ας αρχίσουμε να διαβάζουμε εμείς λοιπόν... για εκείνη...

Ακούει μουσική στο δωμάτιο του νοσοκομείου και αναρωτιέται αν θα μπορέσει να γυρίσει για να κάνει Γιορτές με την οικογένεια της στο σπίτι της... Και μετά να ξαναγυρίσει στον Ευαγγελισμό για τις δέκα ακόμη επεμβάσεις που πρέπει να κάνει για να αποκτήσει καλύτερη ποιότητα ζωής... Μιας ζωής που κερδίζει με το θάρρος και την επιμονή της κάθε ημέρα που περνάει με το σπαθί της...

Το κράτος, η πολιτεία θεωρεί με το να της παραχωρήσει ένα νέο σπίτι ότι έκανε το χρέος του και έδειξε το κοινωνικο του πρόσωπο... Τι λέτε; Εκανε το χρέος του; Αυτο έπρεπε να κάνει; Που ήταν όλο αυτό το διάστημα; Τωρα θα μου πείτε -και με το δίκιο σας- εδώ δεν ασχολήθηκαν τα μέσα... ενημέρωσης θα ασχοληθεί η πολιτεία; Δυναμεις αλληλοεξαρτωμενες...

Αυτοί που ασχολήθηκαν ήταν οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας... Μιας χώρας όμως που θέλει να καμαρώνει για το... Νεο μουσείο της ακροπολης... γιατί πολύ απλά δεν είναι ικανή να φτιάξει μια νέα... Ακρόπολη! Δυστυχώς, δεν έχουμε τη παιδεία για κάτι τέτοιο πλέον...

Μια παιδεία που έχει όμως μια... καθαρίστρια από τη Βουλγαρία... που ήρθε στη χώρα μας για να εργαστεί τίμια... Και να παλέψει για καλύτερες συνθήκες εργασίας τόσο για εκείνη όσο και για όλους τους συναδέλφους της... Προσπάθησε να εξασφαλίσει ένα καλύτερο κόσμο για το παιδί της... Αλλά εμείς προσπαθήσαμε να τη φυμωσουμε, να της κλείσουμε το στόμα... Γιατί έχουμε μάθει αλλιώς... Έχουμε άλλη νοοτροπία...

Ε, λοιπόν προτιμώ να υιοθετησω τη νοοτροπία μιας... ξένης για να μην
αισθάνομαι... Ξένος στην ίδια μου τη πατρίδα...

Εύχομαι καλή σταδιοδρομία σε όλους και όλες που θα πάρουν σήμερα στα χέρια τους το πτυχίο τους και τους εύχομαι να αποκτήσουν πολλά... πτυχία από τη ζωή στη μετέπειτα πορεία τους τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό... Άλλωστε όλοι στο τέλος εδώ επιστρέφουμε... στη «μικρή αλλά τόσο μεγάλη Ελλάδα»...