Τα τελευταία χρόνια η ανάπτυξη των δικτύων κινητής τηλεφωνίας σε συνδυασμό με τις συνεχώς πιο εξελιγμένες συσκευές κινητής τηλεφωνίας μας έχει δώσει τη δυνατότητα να μπαίνουμε στο διαδίκτυο εν κινήσει μέσω των συσκευών τρίτης γενιάς (3G). Είναι όμως τόσο απλά και εύκολα τα πράγματα;
Ευχαριστώ το Σωτήρη για τη φιλοξενία του άρθρου μου κι ελπίζω να βρείτε χρήσιμες τις πληροφορίες που παραθέτω σχετικά με το mobile internet. Ακόμη, μη παραλείπετε να διαβάζετε τα νέα άρθρα του sotostips τα οποία σίγουρα θα σας φανούν χρήσιμα!
Μπορεί κανείς να ερωτευτεί σε 5 μόνο μέρες; Αν με ρωτούσατε πριν μια εβδομάδα θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη αρνητικά. Μάλιστα, θα μακάριζα μέσα μου την καλή σας τύχη να είστε ακόμα τόσο ρομαντικοί που σκέφτεστε έτσι.
Σήμερα όμως, πέρα από κάθε προσωπική λογική και εμπειρία, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι εύκολο να ερωτευτεί κανείς όχι μόνο σε 5 μέρες αλλά και σε λίγες μόνο ώρες. Γιατί αυτό μου συνέβη.
Νιώθω βαθιά, αμετάκλητα, απεγνωσμένα ερωτευμένη. Όχι με κάποιον άντρα, αλλά με τη πιο παραμυθένια πόλη. Τη Βαρκελώνη.
Δε θα απεραντολογήσω για τις ομορφιές της, την αρχιτεκτονική της, τα μαγαζιά της, τα αξιοθέατα και οτιδήποτε άλλο εκθειάζουν οι τουριστικοί οδηγοί. Θα ήταν σα να υποβίβαζα αυτό που μου χάρισε η Βαρκελώνη, πράγμα τρομερά άδικο. Γιατί η Βαρκελώνη μου έκανε ένα πολύτιμο δώρο και ακόμα και αν δε ξαναπάω ποτέ, θα της είμαι για πάντα ευγνώμων.
Τριγυρνώντας στα στενά της Γοτθικής γειτονιάς, με τα τεράστια παραδοσιακά κτίρια της να σε κάνουν να νιώθεις μια σταλιά μικρός, με τους τουρίστες και τους ντόπιους να σε περιτριγυρίζουν, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε παρασέρνει η αύρα της πόλης, και μεταφέρεσαι σε μια άλλη εποχή, εποχή ιπποτών και βασιλιάδων.
Συμπάσχεις με τη βεβαιότητα του δύστυχου Αλόνσο Κιχάνο, ότι είναι ιππότης και θες να κυνηγήσεις μαζί του ανεμόμυλους σαν ένας νέος Δον Κιχώτης. Νιώθεις την ένταση και την κουλτούρα που προσπάθησε να αποδώσει στα έργα του ο Πικασσό όσο έμεινε εκεί και καταλαβαίνεις επιτέλους τι εικόνες πασχίζει να αποδώσει η ισπανική κιθάρα.
Ανηφορίζοντας στη Πλάζα Καταλούνια, σε συνεπαίρνει η αίσθηση ότι έχεις γίνει ένα με τους ντόπιους πλέον. Απολαμβάνεις τη παέγια σου και τη σαγκρία σου σα να μην έχεις καμία έννοια παρά τη μεσημεριανή σου σιέστα…Και φυσικά απολαμβάνεις ένα καλό περίπατο στη Λα Ράμπλα, σε ξεκουράζει, σε αναζωογονεί και κατηφορίζεις με νέα διάθεση στη Μπαρτσελονέτα, για να χαζέψεις τη θάλασσα και να νιώσεις το αεράκι να σου σηκώνει τα μαλλιά…
Η Βαρκελώνη δε σε αφήνει να μείνεις μελαγχολικός, όσο και αν το προσπαθείς. Χωρίς να είναι από τις πολύβοες πόλεις που θα σε ξεσηκώσουν για κραιπάλες, έχει μία ονειρική, παραμυθένια διάσταση που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι μπορείς να έχεις μια υψηλή ποιότητα ζωής, ότι υπάρχει τέτοια ομορφιά και τέχνη και κουλτούρα και καλαισθησία που πρέπει να βιώσεις, ώστε δε σε παίρνει να έχεις κακή διάθεση. Σου δημιουργεί τη ψευδαίσθηση (;) ότι μπορείς να ζήσεις σαν σε παραμύθι…
Μπορεί να ήμουν εγώ πολύ δεκτική σε αυτήν την ιδέα. Να μου έκανα αυθυποβολή γιατί είχα ανάγκη να το πιστέψω. Όπως και να έχει, θα είμαι πάντα ευγνώμων στη Βαρκελώνη που με έκανε να ζήσω πέντε παραμυθένιες μέρες. Ως αντάλλαγμα, ένα κομμάτι της καρδιάς μου έμεινε εκεί. Para siempre.
Δευτέρα σήμερα... Μόλις τελείωσε η διάλεξη - συζήτηση της Ντεμυς και του Κωνσταντινου στη Νάουσα. Η αίθουσα ήταν γεμάτη από 50 και πλέον συμφοιτητές και μη. Τελικα ήρθαν περισσότεροι από τους 31 που είχαν δηλώσει παρόν στο event που είχαμε φτιάξει στο facebook. Ενδιαφέρον γεγονός....
Στην ουσία τώρα... Την αρχή έκανε ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος με ένα γενικό intro για το αντικείμενο της δουλειας του, την επαγγελματική του πορεία εώς σήμερα, την αγαπημένη του δουλειά που δεν είναι άλλη από την αναβίωση του μοναδικού Παραμυθά - του πατερα του - στη ψηφιακή ΕΡΤ και αλλά πολλά.
Στη συνέχεια, η παρουσίαση του εστιαστηκε στη διαδικασία παραγωγής και το γενικότερο στήσιμο της... πιο γλυκιάς ταινίας του (το ακριβώς αντίθετο αποδείχθηκε...) της Lacta love at first site... Της πρώτης interactive ταινίας της lacta η οποία μετά το relaunch της σε YouTube HD φιλοδοξεί να αποκτήσει ακόμα περισσότερα βραβεία...
Το ενδιαφέρον στην παρουσίαση λοιπόν πέρα από τα αυστηρά εντυπωσιακά στατιστικά της καμπάνιαςήταν η αναδειξη της δουλειάς πίσω από τις κάμερες, στα παρασκήνια, στο στήσιμο της παραγωγής, το σενάριο, την επιλογή των... ηθοποιών και τα γυρισματα στη Πάρο. Προτείνω για την επόμενη φορά τον Άγιο Νικόλαο πλάι στα παγωμένα νερά του και το απέραντο πράσινο με θέα το Βερμιο...
Ενδιάμεσα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε δυο από τα έξι επεισόδια της σειράς που έκανε τον @cpil γνωστό στο διαδίκτυο, τη σειρά "the series". Απολαυστικες και φιλοσοφημενες και οι δυο αν και προσωπικά η αγαπημένη μου σκηνή είναι με το ζευγαρι στη ταράτσα με θεατές τα αστέρια του Αττικού ουρανού... Είμαστε ρομαντικοι, δεν το κρύβουμε...
Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα καθώς το λόγο πήρε η Ντεμυ Παπαδοπούλου σε μια ελεύθερη παρουσίαση με τέσσερα tabs ανοιχτά... Off radio σε facebook, Twitter μαζί με fan pages και groups... παράλληλα με το official webpage του Off με το chat και τη μουσική να μην σταματούν ποτέ...
Η Ντεμυ λοιπόν και η ομάδα του off radio αποτελούν τρανή απόδειξη ότι «το διαδίκτυο δεν είναι το μέλλον, είναι εδώ και είναι ήδη το παρόν...». Μεταφέρω τα λόγια του Κωνσταντίνου:
«η τηλεόραση πεθαίνει... Αν δεν έχει πεθάνει ήδη... Όλα πλέον κινούνται και ξεκινούν από το διαδίκτυο...».
Ο Off Radio λοιπόν αποτελεί μια προσπάθεια που γεννήθηκε, μεγάλωσε και είναι πλέον σε θέση να ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει μέσω του Διαδικτύου με βασικό - αν όχι μοναδικό- οδηγό τους ίδιους τους ακροατές του, τη μεγάλη αυτή κοινότητα των χιλιάδων fans στο facebook, στο myspace, στο chat του off...
Γιατί μόνο έτσι μπορούν να συνεννοηθούν τριάντα... τρελλοι και να πανε με μπλουζάκια του off που έφτιαξαν οι ίδιοι αυθόρμητα και να κάνουν από μόνοι τους διαφήμιση για το αγαπημένο τους ραδιόφωνο χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο ίδιος ο σταθμός... Word of mouse λοιπόν... Κάτι σαν το word of mouth στο πιο mac του... Αλήθεια. το ποντίκι του mac σου Κωνσταντίνε ήταν το magic mouse; Εντυπωσιακο ακόμη και αν δεν συνεργαζόταν με το mac...
Κάπου εδώ η συζήτηση επεκτάθηκε γενικότερα στα social media με βασικές αναφορές στο Twitter, την ανερχόμενη δύναμη στο τομέα του personal branding, τα blogs και τις συνήθειες των χρηστών του facebook και το τροπο με τον οποίο το χρησιμοποιούν στη καθημερινότητα τους...
Η πολύ ενδιαφέρουσα αυτή διάλεξη ολοκληρώθηκε με τη προβολή της νέας ταινίας του Κωνσταντίνου Πιλαβιου, «Μικρές Χαρές...». Μια ταινία μικρού μήκους που δεν είχα τη τύχη να παρακολουθήσω σε live streaming όταν είχε προβληθεί στο διαδίκτυο λογω τεχνικών προβλημάτων του δικτύου... Σήμερα λοιπόν τη παρακολούθησα και για άλλη μια φορά η σκηνοθετική ματιά ήταν ιδιαίτερη... Παει για αρκετά βραβεία και αυτή ακολουθώντας το δρόμο του «Τι είναι αυτό;» με τα εκατομμύρια views στο YouTube.
Συνοψιζοντας, μπορώ να πω ότι ήταν μεγάλη χαρά για το τμήμα μας να σας φιλοξενήσουμε και να σας ακούσουμε και με ...μεγάλες χαρές θα χαρούμε να σας ξαναδούμε στο μέλλον στο τμήμα. Αυτη τη φορα ομως με ανοιχτό το ασύρματο δίκτυο για να μπορούμε να κάνουμε σχολιασμό άμεσα στο Twitter. Το αρθρο - σεντόνι καπου εδώ λαμβάνει τέλος... άλλωστε έφτασα στη Θεσσαλονίκη και η playlist στο iPhone ολοκληρώνεται σιγά σιγά...
ΥΓ. To ::Alma Libre αισθάνεται μεγάλη χαρά καθώς μόλις διαβάσατε το τριακοσιοστό άρθρο του blog. Άντε να με αντέχετε, να τα χιλιάσουμε! Καλό βράδυ!
Τετάρτη απόγευμα... Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη... Το λεωφορείο σχεδόν άδειο... λιγοστοί οι συνεπιβάτες... Απέναντι μου κάθεται ένας κύριος γύρω στα εξήντα πέντε... Έχει ιδιαίτερη φυσιογνωμία... Κάθεται σταυροποδι... Με κοιτά με ένα βλέμμα απορίας... Αναρωτιέται, προβληματίζεται...
Βλέπει απέναντι του ένα νεαρό με λευκά ακουστικά στα αυτιά να πληκτρολογει σε μια οθόνη ενός κινητού... Τον κοιτάζω, με κοιτάζει και εκείνος... Τελικά βγάζει την εφημερίδα από το καφέ χαρτοφύλακά του και ξεκινάει την ανάγνωση της ενώ εγώ συνεχίζω να γράφω αυτό το σημείωμα στο iPhone και ακούω τα αγαπημένα μου μουσικα κομμάτια από την on the go playlist του κινητού.
Μεγάλωσα Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας Με βλέμματα συμπάθειας Και άσκοπης προσπάθειας να είμαστε καλοί Εμείς; Άλλο εμείς, άλλοι εμείς Πάντα γι’ άλλα μιλάμε – Πάντα γι’ άλλους μιλάμε Πάντα γι’ άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε...
Με ξανακοιτάζει και αμέσως μετά συνεχίζει να διαβάζει... Τι περίεργη και ταυτόχρονα όμορφη στιγμή.... Έχει ένα ιδιαίτερο στυλ, φοράει γυαλιά και έχει γκρίζα καλοχτενισμένα μαλλιά. Το μπλε σκούρο κοστούμι του και ο χαρτοφύλακας του, τον κάνουν ιδιαίτερο στα ματιά μου...
Αλλάζει φυλλο στην εφημερίδα, τη διπλώνει και συνεχίζει το διάβασμα ενώ εγώ διαβάζω τα τελευταία νέα και σχόλια στο twitterific... Τα νέα που ο συμπαθής κύριος θα διαβάσει -πιθανότατα- αύριο στην εφημερίδα σε ένα ακόμη ταξίδι του με το λεωφορείο...
Μεγάλωσα Σύνδεση ‘’otenet’’ Γλυκά απ’ το ‘’Palette’’ Μετά στα ‘’Silhouette” Σκεπάζουμε τους πόνους με φαϊ Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυαγό Πάμε γι’ άλλα μια ζωή πάμε γι΄άλλα Βάλτο στα πόδια – πονάει πολύ Σε φτύνω σε φιλώ – δε σε πάω μα σ’ αγαπώ Παράνοια – διάνοια – επιφάνεια Επιφάνεια – επιφάνεια – επιφάνεια Στεριά – Πιάσαμε στεριά Δάκρυα…καυτά μου δάκρυα Ο πόνος μαλακώνει Δάκρυα καλά μου δάκρυα – Βιολογικός καθαρισμός Πάντα γι’ άλλα μιλάμε - Πάντα γι’ άλλους μιλάμε...
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου Ημέρα αποφοίτησης για τους συμφοιτητές μου...Ημέρα ανεξαρτησίας για πολλούς, ημέρα μιας νέας αρχής για άλλους... Πολλοί έχουν ήδη φύγει... Έχουν ήδη ξεκινήσει ένα νέο κύκλο στη ζωή τους εκτός Ελλάδας με όρεξη για δουλειά και όνειρα, πολλά όνειρα... Για ένα καλύτερο αύριο τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά... Άλλωστε η εκπαιδευτική διαδικασία δεν τελειώνει στα στενά όρια ενός κύκλου σπουδών... Συνεχίζεται κυρίως εκτός αυτού... Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει...
Στο σημείο αυτό στροβιλιζουν στο μυαλό μου τα λόγια της κ. Κωνσταντινας Κούνεβα από τη συνταρακτικη συνέντευξη που παραχώρησε στους "πρωταγωνιστες" του Σταύρου θεοδωράκη. Μια συνέντευξη που με καθηλώσε... και μαζί με εμένα όλους όσους ειχαν τη τυχη -ή ατυχια - να τη παρακολούθησουν χθες το βράδυ...
Τύχη και ατυχία μαζί γιατί πολύ σπάνια, πλέον, στην ελληνική τηλεόραση βλέπεις και ακούς... την αλήθεια.
Μια αληθεια που έπρεπε να περάσουν πολλοί μήνες και χαρακτηριστική αδιαφορία από τη πολιτεία για να αναγνωριστεί σε αυτή τη γυναίκα η φρυκαλαιοτητα του μαρτυρίου που τράβηξε από το... εκείνο το "χέρι" που τη περιελουσε με βιτριολι και κατέστρεψε το πρόσωπο και το σώμα της... Όχι όμως τη ψυχή της και τα ονειρα της...
Ακουγωντας τη φωνή της ηρωίκης αυτής γυναίκας να προσπαθεί να βγει μέσα από τη τραχειοστομια... ένας κόμπος δημιουργούνταν και στο δικό μου λαιμό γιατί κάθε της φράση, κάθε της σκέψη ήταν μια γροθιά στο στομάχι... Γιατί αυτή η γυναίκα παρ όλα όσα πέρασε και συνεχίζει να περνάει στο δωμάτιο του Ευαγγελισμού δεν σταματάει να παραδίδει μαθήματα ήθους και αξιοπρέπειας...
Πως αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω τη στάση της απέναντι στον δημιο της... τον οποίο όχι μόνο δεν κατηγορεί για ότι της προκάλεσε αλλά έχει το κουράγιο να πει ότι εκείνος είναι σε πολύ πιο δύσκολη θέση από εκείνη καθώς...
«οποίος επιτειθεται δέχεται πολλαπλάσια χτυπήματα στη συνέχεια από τον ίδιο του τον εαυτό...»...
Πόσο δίκιο έχει... Ακόμη και τώρα όταν τη ρωτούν αν σκέφτεται να φύγει από την Ελλάδα απαντά πως δεν αισθάνεται ξένη στη χώρα μας... Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα εγώ ξένος στην ίδια μου τη χώρα...
Ντραπηκα γιατί αυτή η γυναίκα αγαπά τη χώρα μας και ότι αυτή θα έπρεπε να πρεσβεύει βάση της ιστορίας της περισσότερο από εμάς... Τους Έλληνες!
Η Κωνσταντίνα κούνεβα είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού το οποίο δεν μπορει να διακρίνει με τα ματιά γιατί βλέπει μόνο σκιές και φως... Αλλά το βλέπει και το φροντίζει με τα ματιά της ψυχής, της μητέρας...
«ακούει τα βήματα του, αντιλαμβάνεται τον ήχο των παπουτσιων του και καταλαβαίνει τη παρουσία του...»...
Δεν ζητάει πολλά! Θέλει να γινει και πάλι... Μητέρα για το παιδί της...
Όσο περνάει η ώρα και ακούς αυτή τη γυναίκα να αναλύει τη φιλοσοφία της, τις σκέψεις της περί κομμάτων, Δημοκρατίας, ελευθερίας, αξιών... Αισθάνεσαι πολύ λίγος... Όσα πτυχία και αν έχεις κορνιζαρισμενα... Γιατί εσύ ποτέ μέχρι τώρα δεν είχες σκεφτεί έτσι... Ποτέ δεν διαβασες ένα βιβλίο... Δεν ασχοληθηκες με κάτι διαφορετικό πέρα από το... Next top model και την επιδίωξη της προσωπικής προβολής όχι με τις πράξεις αλλά με τα λόγια...
Αυτό που της λείπει περισσότερο από όλα εκτός από την οικογένεια της είναι τα βιβλία της... Δεν μπορεί να τα διαβάσει πλέον... Ας αρχίσουμε να διαβάζουμε εμείς λοιπόν... για εκείνη...
Ακούει μουσική στο δωμάτιο του νοσοκομείου και αναρωτιέται αν θα μπορέσει να γυρίσει για να κάνει Γιορτές με την οικογένεια της στο σπίτι της... Και μετά να ξαναγυρίσει στον Ευαγγελισμό για τις δέκα ακόμη επεμβάσεις που πρέπει να κάνει για να αποκτήσει καλύτερη ποιότητα ζωής... Μιας ζωής που κερδίζει με το θάρρος και την επιμονή της κάθε ημέρα που περνάει με το σπαθί της...
Το κράτος, η πολιτεία θεωρεί με το να της παραχωρήσει ένα νέο σπίτι ότι έκανε το χρέος του και έδειξε το κοινωνικο του πρόσωπο...Τι λέτε; Εκανε το χρέος του; Αυτο έπρεπε να κάνει; Που ήταν όλο αυτό το διάστημα; Τωρα θα μου πείτε -και με το δίκιο σας- εδώ δεν ασχολήθηκαν τα μέσα... ενημέρωσης θα ασχοληθεί η πολιτεία; Δυναμεις αλληλοεξαρτωμενες...
Αυτοί που ασχολήθηκαν ήταν οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας... Μιας χώρας όμως που θέλει να καμαρώνει για το... Νεο μουσείο της ακροπολης... γιατί πολύ απλά δεν είναι ικανή να φτιάξει μια νέα... Ακρόπολη! Δυστυχώς, δεν έχουμε τη παιδεία για κάτι τέτοιο πλέον...
Μια παιδεία που έχει όμως μια... καθαρίστρια από τη Βουλγαρία... που ήρθε στη χώρα μας για να εργαστεί τίμια... Και να παλέψει για καλύτερες συνθήκες εργασίας τόσο για εκείνη όσο και για όλους τους συναδέλφους της... Προσπάθησε να εξασφαλίσει ένα καλύτερο κόσμο για το παιδί της... Αλλά εμείς προσπαθήσαμε να τη φυμωσουμε, να της κλείσουμε το στόμα... Γιατί έχουμε μάθει αλλιώς... Έχουμε άλλη νοοτροπία...
Ε, λοιπόν προτιμώ να υιοθετησω τη νοοτροπία μιας... ξένης για να μην αισθάνομαι... Ξένος στην ίδια μου τη πατρίδα...
Εύχομαι καλή σταδιοδρομία σε όλους και όλες που θα πάρουν σήμερα στα χέρια τους το πτυχίο τους και τους εύχομαι να αποκτήσουν πολλά... πτυχία από τη ζωή στη μετέπειτα πορεία τους τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό... Άλλωστε όλοι στο τέλος εδώ επιστρέφουμε... στη «μικρή αλλά τόσο μεγάλη Ελλάδα»...
Μερικές παρουσιάσεις αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς... Μια από αυτές είναι η παρακάτω η οποία σχετίζεται με τα social media και τα social media business μέσω του design...
Στις 92 διαφάνειες θα βρείτε ενδιαφέροντα σχήματα, εικόνες, απεικονήσεις, αναλύσεις...
“Social Media is like teen sex. Everyone wants to do it, nobody knows how. When it’s finally done, there is surprise it’s not better. ” Avinash Kaushick, Analytics Evangelist, Google
“if a company does not begin its social media initiative with a strong composition for all to follow; the orchestra would sound like a high school band room during warm up and prior to the conductor tapping his baton. Pandemonium!” ~Laureen Earnest
Πέμπτη, Νοεμβρίου 26, 2009
Chris Zlatis
![[πηγή εικόνας]](http://stylomilo.files.wordpress.com/2008/11/barcelona_by_night.jpg){kind=link}