Τρίτη, Σεπτεμβρίου 15, 2009
Chris Zlatis
Ξεκινάς να πας θέατρο- Τρωάδες συγκεκριμένα. Βάζεις τα μαύρα σου διότι πας και σε «κηδεία» όπως και να το κάνουμε, και όχι σε επιθεώρηση του Σεφερλή. Όσο και να μη θες να ασχοληθείς με το τι κυκλοφορεί γύρω σου είσαι και εσύ άνθρωπος, και δη γυναίκα και ξυπνάει ο Τάσος Ρούσσος μέσα σου…
Οδηγίες προς τις κυρίες:
- Το θέατρο δεν είναι μπουζούκια. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να θέλετε να επιδείξετε το καινούριο σας see-through μπλουζάκι αλλά πιστέψτε με, το Θέατρο Βράχων δεν είναι ο καταλληλότερος τόπος.
- Επειδή ακριβώς το θέατρο δεν είναι μπουζούκια, δε χρειάζεται να σουλατσάρετε πάνω κάτω με κάθε ευκαιρία για να κάνετε τη καθιερωμένη πασαρέλα. Υπάρχουν άλλα μέρη για νυφοπάζαρο. Στη τελική, σε μια παράσταση των «Τρωάδων» στη καλύτερη περίπτωση θα σας τη πέσει κάνας φοιτητής Καλών Τεχνών με ίνδαλμα τον Αγγελόπουλο. Και δε νομίζω να το θέλετε αυτό.
- Το κρατικό θέατρο και οι ηθοποιοί του –κατά κανόνα- δεν είναι τύπου Γεωργούλη / Παπακαλιάτη για να τους ζητάτε αυτόγραφα σα τις πιο τρελαμένες groupies…
Οδηγίες προς τους κυρίους:
- Το θέατρο δεν είναι φαστφουντάδικο, ούτε καν σινεμά. Εντάξει να πάρετε κάτι να πιείτε, αλλά τα νάτσος και τα ποπκορν είναι απλά γυφτιά.
- Καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχετε απηυδήσει με τα παιδάκια σας σπίτι και να μη τα μαλώνετε παρά μόνο αν κρίνετε ότι ετοιμάζονται να καταστρέψουν το σύμπαν. Εμείς οι υπόλοιποι, άτεκνοι, όμως που δεν έχουμε την υπομονή/αναισθησία σας,
δεν είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε «χαριτωμένο» το μικρό Κωστάκη που την ώρα της παράστασης κάνει speed race με τη μικρή Κατερινούλα στις κερκίδες του
θεάτρου, καταλήγοντας να πέσει πάνω σε ανυποψίαστο θεατή (μαντέψτε σε ποιον έπεσε…τον Ηρώδη μου μέσα…)
- Οk, δέχομαι ότι φέρατε τη γκόμενα στο θέατρο οπότε πρέπει να το παίξετε κουλτούρα κι έτσι. Κατά συνέπεια, απαγγέλετε όλο το τελευταίο τεύχος του «Σινεμά». Εγώ όμως που κάθομαι μπροστά σας, και έχω διαβάσει ήδη το περιοδικό, δε φταίω σε τίποτα να σας ακούω να το παίζετε Γεωργουσόπουλος επί 1,5 ώρα…Φρίκη!
Στα της παράστασης τώρα, μου άρεσαν πολύ οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία-αν και θα προτιμούσα να έλειπαν κάποιες μοντερνιές που σε βγάζουν από την ατμόσφαιρα της αρχαίας τραγωδίας. Το σκηνικό ήταν έξυπνο και εφευρετικά λιτό. Τα κουστούμια με χάλασαν λίγο- αυτός ο κήρυκας των Ελλήνων μου θύμισε τον Keanu Reeves στο Matrix! Παρακολουθώντας την εξέλιξη του έργου δε μπορούσα να μη κάνω την ακόλουθη σκέψη:
στη σκηνή όπου η Εκάβη, μητέρα του Πάρη, λογομαχεί με την Ελένη και τη κατηγορεί ότι ακολούθησε τον Πάρη στη Τροία γιατί την εντυπωσίασαν τα πλούτη του, τα οποία δεν απολάμβανε με το πρώτο της σύζυγο Μενέλαο, συνειδητοποιούσες πόσο διαχρονική είναι η αξία της πεθεράς! Ήταν σα να της έλεγε «μ’ένα βρακί σε πήραμε μωρή»! Αθάνατη ελληνίδα μάνα…
Αλλά αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση-παρόλο που δε με τιμά που θα το πω- είναι η μαγκιά της Ωραίας Ελένης! Αφού είχε φύγει νύχτα από το σπίτι της στη Σπάρτη για τη Τροία με τον Πάρη, παίρνοντας σημαντικό μέρος της περιουσίας του Μενέλαου μαζί της, δίνοντας αφορμή για το πόλεμο, και αφού προκάλεσε τόσο πόνο και καταστροφή, ερχόμενη αντιμέτωπη με το Μενέλαο, το πρώτο πράγμα που του λέει είναι ότι όλα είναι μια παρεξήγηση!?!
Κατηγορεί την Εκάβη, γιατί γέννησε τον Πάρη(!), τον Μενέλαο επειδή φιλοξένησε τον Πάρη, και φυσικά τη θεά Αφροδίτη που την έκανε να τον ερωτευτεί. Η ίδια θεωρεί ότι δε φταίει σε τίποτα και καπάκι αρχίζει να του κουνιέται (!) γιατί λέει της έλειψε!!! Βεβαίως τη θεωρώ πρότυπο, αν και προσωπικά θα έβαζα μερικές πινελιές ακόμα…
Οδηγίες προς την Ελένη (επιπλέον επιχειρήματα):
- «Δεν είναι αυτό που νομίζεις»
- «Είχαμε μαλώσει και νόμιζα ότι δε θα τα ξαναβρίσκαμε ποτέ…Από τον πολύ πόνο δεν ήξερα τι έκανα (κοινώς “we were on a break”)!»
- «Είχα μεθύσει και με εκμεταλλεύτηκε»
- «Εσένα σκεφτόμουν όλη την ώρα»
Guest Post by Ntina
