::Alma Libre: Αυγούστου 2009

Όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο, είχα μια φίλη, την Αρετή, στην οποία προφανώς οι γονείς της βιάστηκαν να στερήσουν τη σιγουριά των pampers με συνέπεια να μην αποφύγει το μοιραίο «ατύχημα»…Δε θυμάμαι πολλά γενικά από εκείνη την εποχή, γιατί δυστυχώς γενικότερα έχω μνήμη χρυσόψαρου, αλλά το συγκεκριμένο περιστατικό έχει χαραχθεί στη μνήμη μου, γιατί όλα τα παιδάκια γελάγαμε και δείχναμε την Αρετή, αδιαφορώντας για το ότι τη κάναμε να κλαίει.

Είναι γεγονός ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά, αλλά αυτό που με εκπλήσσει ακόμα και σήμερα είναι το πόσο εύκολα κάναμε πέρα τη φίλη μας-ναι, κι εγώ υπήρξα μέρος του οργισμένου όχλου-, που στο κάτω-κάτω δεν είχε κάνει τίποτα κακό…Απλά της συνέβη δημόσια αυτό που σε όλα μας συνέβαινε μέσα στην ασφάλεια των τοίχων του σπιτιού μας.

Τότε βέβαια είχαμε τη δικαιολογία ότι είμαστε παιδιά. Το κακό είναι ότι τελικά σε κάποια επίπεδα δε μεγαλώνουμε ποτέ. Οι περισσότεροι έχουμε τη συναισθηματική ωριμότητα 10χρονου. Παίρνοντας ως αφορμή την γνωστή σχεδόν σε όλους στο facebook ιστορία της Tracy T., έρχομαι να αναρωτηθώ:

Τελικά είμαστε ακόμα αυτά τα μικρά τερατάκια που απομονώνουν ανθρώπους επειδή έχουν τραγικά ελαττώματα όπως ότι ψευδίζουν; ή ότι έχουν στραβά δόντια; ή έχουν παραπάνω κιλά; ή επειδή δεν έμαθαν ακόμα να πηγαίνουν στη τουαλέτα; Μάλλον ναι. Απλά σήμερα οι «λόγοι» μας συνήθως ταιριάζουν στην ενήλικη φυσιογνωμία μας.

Κάνουμε ακόμα «κύκλο» γύρω από κάποιον. Και γελάμε. Και δείχνουμε. Επειδή δε πέρασε στο πανεπιστήμιο όπως εμείς. Επειδή εμείς είχαμε τουλάχιστον 3 σχέσεις μέχρι τα 22 μας ενώ αυτός όχι. Επειδή μαθεύτηκε δημόσια –στη περίπτωση της Tracy- ότι κάνει..εμ…τη λέξη από s…(s-e-x)! Δε θα μιλήσω για τον υποκριτικό πουριτανισμό και τις ηθικοπλαστικές ανοησίες που ακολούθησαν στη κριτική που δέχτηκε η κοπέλα.

Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι τρέξαμε όλοι να τσεκάρουμε «την 40αρα που ευχαρίστησε δημόσια (καταλάθος) τον εραστή της για τη νύχτα που πέρασαν μαζί»…Και να τα πονηρά γελάκια και τα σχόλια τύπου “omg Tracy”, “the whole world knows you got laid”…Λες και είμαστε στο δημοτικό…

Που είναι το αξιοπερίεργο; Εντάξει έκανε sex, και; Εντάξει μπορεί και να
απάτησε τον σύντροφό της. Δηλαδή όλοι εμείς που χαζογελάμε –και αν δε το
συζητάγαμε διαδικτυακά αλλά από κοντά θα σκουντιόμασταν με νόημα- περιμένουμε μήπως να παντρευτούμε για να γευτούμε τις χαρές του sex;

Κάνουμε λες και δεν έχουμε ξανακούσει τη λέξη, λες και δεν έχουμε κάνει sex. Λες και είναι κάτι κακό, ντροπιαστικό, ή στη καλύτερη περίπτωση κάτι που πρέπει να μη συζητιέται έξω από τη κρεβατοκάμαρα, αλλιώς θα εξευτελιστούμε. Λες και είναι κοινό μυστικό, κάτι που όλοι το κάνουμε αλλά δε το συζητάμε ποτέ. Προσωπικά δε βρίσκω καμία διαφορά στην αντιμετώπιση της Tracy από την αντιμετώπιση της Αρετής.

Δε λέω ότι είναι ωραίο να γράφεις δημόσια τι κάνεις στο κρεβάτι σου, ούτε ότι όποιος το κάνει δε πάει γυρεύοντας για κακόβουλα σχόλια. Λέω ότι αν καταλάθος μαθευτεί ότι έκανες sex τη προηγούμενη νύχτα, δε χρειάζεται να γίνεις περίγελος. Λέω ότι πρέπει να το απενοχοποιήσουμε, και στη τελική λέω να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του.

Ίσως τελικά να είναι αδύνατο να μεγαλώσουμε εντελώς. Ίσως σε κάποια
πράγματα να είμαστε πάντα «ένα τσούρμο παιδιά που τρέχουν στην αυλή,
προσπαθώντας απεγνωσμένα να ταιριάξουν με το σύνολο» -όπως έχει ειπωθεί σε μία πολύ καλή σειρά.

Και ίσως για να ταιριάξουμε με το σύνολο να πρέπει να γίνουμε καραγκιοζάκια. Άλλωστε ήταν η Αρετή που αποκαλούσε το φίλο μας το Μίλτο «φυτό» σε όλο το γυμνάσιο. What a bitch...

Guest post by Ntina

[πηγή εικόνας]

Read more »

Στίγμες... Όπως αυτη που μόλις πέρασε και έδωσε τη θέση της στην επόμενη... Χρόνος... Αφηρημένη και δυσνόητη έννοια... 24 ώρες... Με πολλά λεπτά και ακομη περισσότερα δευτερόλεπτα... τα οποία μπορούν να σε οδηγήσουν από το παράδεισο στη κόλαση χωρίς να προλάβεις να αντιληφθείς τι συνέβη...

Ένα φως, ένας ήχος και μετά σιωπή, μια σιωπή που σε τσακίζει... Χάνεις την αίσθηση του χρόνου... Οι στιγμές μοιάζουν σαν να διαρκούν μια αιωνιότητα... Θέλεις να τις ξεχάσεις, να τις βγάλεις από το μυαλό σου... Άδικος κόπος, είναι εκεί αποθηκευμένες με τόση μαεστρεία σε κάποιο νευρώνα του εγκεφάλου του ανώτερου θηλαστικού, που έχει τη τιμή να ονομάζεται άνθρωπος... Άνθρωπος, ζωντανό ον, με λογική, νοημοσύνη, συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις και όνειρα... Για το μέλλον τόσο το δικό του όσο και των δικών του ανθρώπων... Αλήθεια, ποιούς θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους;...

Έρχεται μια στιγμή, μια μονάδα χρόνου... να παγωσει το χρόνο... Όχι το δικό μας, το δικό της... Να κάνει το θαυμαστό και μυστήρια γοητευτικό ανθρώπινο εγκέφαλο να σταματήσει να μη λειτουργεί... Να τον κάνει και αυτό έρμαιο του χρόνου... Ο οποίος περνά πλέον χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να του δώσεις διαφορετική διάσταση από αυτή που έχει προδιαγράψει η ίδια η μοίρα... Δεν έχεις τη δυνατότητα να επέμβεις, να διαφοροποιήσεις τις στιγμές που έρχονται και φεύγουν... Χώρις να αφήνουν το αποτύπωμα τους χαραγμένο στη μνήμη... Γιατί οι νευρώνες αντιδρούν, δεν μεταφέρουν στον εγκέφαλο μυνήματα... Δεν μεταφέρουν πλέον ζωή...

Αλλά σταθείτε, ένα δάκρυ κυλάει από το ανέκφραστο πρόσωπο... Ένα δάκρυ που δείχνει ότι ακόμη και τώρα υπάρχει ζωή, συναίσθημα... Αλλά παρά τον εσωτερικό πόλεμο καρδιάς - εγκεφάλου νικητής βγαίνει ο χρόνος... Ο οποίος κάνει τη μάχη αυτή να φένεται χαμένη... Και όλους εμάς να περιμένουμε καρτερικά την έκβαση της... Ο χρόνος, μια έννοια που δεν την υπολογίζουμε... Και όμως υπολογίζει εκείνος... Υπολογίζει το σύνολο χώρις τα υποσύνολα... Και το σύνολο αυτο ευτυχώς ήταν μεγάλο... Γεμάτο εμπειρίες, αγάπη, δημιουργικότητα, δυσκολίες αλλά και μεγάλες χαρές... Χαρές που ελπίζω στο τελικό απολογισμό να είναι περισσότερες από τις λύπες, το πόνο και τις κακουχίες της ζωής... Άλλωστε στιγμές δεν είναι ο χρόνος;...

Ακόμη όμως και οι δύσκολες στιγμές έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο... Το λόγο αυτό δεν είμαι σε θέση να σας τον αιτιολογήσω... Ο καθένας με τα βιώματα του και το τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις στιγμές, κάνει το δικό του απολογισμό...

Χρόνια πολλά με υγεία...

Read more »