Σκέψεις | Αναζητήσεις, περιπλανήσεις, εξομολογήσεις...

Είναι στιγμές που νιώθεις τόσο όμορφα, τόσο μοναδικά... γελάς, κάνεις αστεία... Αν και είσαι νευριασμένος και η οργή σου φένεται στο τόνο της φωνής σου και στις αντιδράσεις σου λατρέυεις το τρόπο με τον οποίο η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής αντιδρά στα λόγια σου, στα συναισθήματα σου... εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις, να εκφράζεις το θυμό σου χωρίς να καταλαβαίνεις ότι φωνάζεις... παρ όλα αυτά το διασκεδάζεις και εσύ και εκείνη...

Όλα φαίνονται τόσο όμορφα μέχρι που λες μια κουβέντα και όλα χάνονται... μια κουβέντα που - βλακωδώς θα πουν μερικοί - λες χωρίς να σκεφτείς ότι θα ενοχλήσει... Λάθος! Μεγάλο λάθος! Γιατί ξέρεις από πριν ότι η κουβέντα αυτή θα ενοχλήσει... σου το έχει τονίσει επανειλημένως αλλά εσύ κάθε φορά κάνεις το ίδιο λάθος...

Παρ όλα αυτά μπορεί να το επαναλάβω και στο μέλλον... όχι επίτηδες αλλά γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου... πολλές φορές σκέφτομαι πολύ και δεν εκφράζω τις σκέψεις μου - και πάλι γίνομαι κουραστικός... αλλά με άλλο τρόπο - και άλλες φορές όταν αισθάνομαι άνετα και οικεία με το συνομιλητή μου χάνω τον έλεγχο - για πολλούς - και εκφράζομαι με... "φρικτό" τρόπο...

Ίσως είναι ένα πρόβλημα επικοινωνίας δικό μου... αλλά δεν το αντιλαμβάνομαι με αυτή τη λογική... Κάθε άνθρωπος έχεις τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του... κανείς δεν είναι τέλειος... Όλοι μας έχουμε κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα μας που θα θέλαμε να αλλάξουμε... Συνήθως όμως την αλλαγή αυτή την αντιλαμβανόμαστε λανθασμένα.

Θα ήταν πολύ εύκολο για μένα να πω "δεν θα το ξανακάνω" αλλά θα έλεγα ψέματα... γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θα κρατήσω την υπόσχεση μου... γιατί πολύ απλά ο χαρακτήρας μου δεν μου εγκυάται κάτι τέτοιο... Το ξέρω ότι δεν είμαι τέλειος, έχω ελαττώματα... πολλά... και προσπαθώ συνεχώς να τα βελτιώσω... και ΕΣΥ με βοηθάς να τα εντοπίσω και να ασχοληθώ μαζί τους... αλλά έχω και προτερήματα... Μπορεί για άλλους να είναι πολλά για άλλους να είναι λίγα... δεν πρέπει να μας απασχολεί ιδιαίτερα... ο κάθε άνθρωπος - όλοι μας - έχει το δικό του χαρακτήρα και τις δικές του αντιδράσεις στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος του...

Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι να προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τις αντιδράσεις και τις πράξεις μας στο τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο συνομιλητής μας... Για μένα αυτή είναι λανθασμένη αντίδραση... γιατί κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό χαρακτήρα... Το μόνο που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε είναι να δείχνουμε σεβασμό στο συνομιλητή μας... και να του δείχνουμε με τις πράξεις μας ότι ακόμη και όταν πούμε κάτι άσχημο για εκείνον ότι δεν το εννοούσαμε... Τώρα θα μου πείτε "στα λόγια όλοι καλά τα λέτε, οι πράξεις μετράνε..." και έχουν δίκιο...



Μπορεί για άλλη μια φορά να εκφράστηκα "φρικτά"... και να χάλασα την εικόνα του "τέλειου" που θέλετε να βρείτε στο πρόσωπο ενός άντρα αλλά αυτός είμαι... ποτέ δεν είπα ότι είμαι τέλειος... και ούτε πρόκειται... αλλά δεν θεωρώ ότι είμαι ούτε "φλωράκι" άσχετα αν πολλές αντιδράσεις μου δεν είναι στα πρότυπα της "Αντρίλας και της βαρβατίλας" του αντίστοιχου άρθρου της Σοφίας...

Ναι ακούω Πλούταρχο και Ρουβά... όπως ακούω και όλους τους υπόλοιπους έλληνες τραγουδιστές... Ναι κλαίω συχνά... πολλές φορές χωρίς προφανή λόγο... Πολλές φορές δεν καταλαβαίνω και εγώ ο ίδιος γιατί βουρκώνω... δεν πειράζει... υποσηνείδητα μπορεί να το έχω ανάγκη και να μη το καταλαβαίνω... Ναι μπορεί ένα βιντεάκι να με κάνει να κλάψω ακόμη και αν δεν απευθύνεται σε μένα... γιατί μου αποκαλύπτει πολλά συναισθήματα... από το δημιουργό του...

Ναι μεγάλωσα και ζω σε χωριό... Πολλές φορές σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ζω κάπου αλλού... Λάθος! Αγαπώ το τόπο μου... όπως ο καθένας μας αγαπά το μέρος όπου μεγάλωσε... όλοι μας κουβαλάμε αναμνήσεις... δεν έχει σημασία αν είναι θετικές ή αρνητικές... είναι αναμνήσεις που μας δένουν με ένα μέρος... όπως δέθηκα και με τη Νάουσα... Τέσσερα χρόνια από τη ζωή σου δεν διαγράφονται εύκολα...

Έζησα πολλά σε αυτή τη πόλη... Θα μπορούσα να ζήσω ακόμη περισσότερα... αν άφηνα τον εαυτό μου πιο ελεύθερο... αλλά δεν μετανιώνω... Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου... δεν αλλάζει... Μπορεί τα δάκρυα μου όταν αποχαιρετούσα τους συμφοιτητές μου να θεωρήθηκαν ως άλλη μια ένδειξη "χαζοαισθηματισμού" και αδυναμίας... Δεν με απασχολεί... Δηλαδή μπορεί να με απασχολεί αλλά θα το αντιμετωπίσω και αυτό...

Μπορεί οι πολλές φωτογραφίες που βγάζω να είναι άλλη μια ένδειξη ότι δεν ζω τη στιγμή αλλά ότι φοβάμαι ότι θα τη χάσω... γιαυτό και την αποθανατίζω για να... τη θυμάμαι... ίσως... κάποτε δεν έβγαζα καθόλου φωτογραφίες... Μπορεί να είμαι "ψώνιο"... μπορεί και να έχω τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που να θέλω να αυτοεπιβεβαιώνεται ο εγωισμός μου μέσα από τις φωτογραφίες... Ίσως να ισχύει και αυτό...

Όπως καταλαβαίνετε έχω πολλά ελαττώματα... Αν σκεφτώ θα βρω αρκετά ακόμη... Αλλά ποιος θεωρεί τον εαυτό του τέλειο; Τι κλισέ φράση... αλλά έτσι είναι... Αγαπάμε τους ανθρώπους για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι... Έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας...

Είχα να γράψω παραπάνω από ένα μήνα... το τελευταίο διάστημα ξεκινούσα να γράψω κάτι και το άφηνα στις πρώτες γραμμές... Δεν είχα έμπνευση... έτσι νόμιζα τουλάχιστον... Πάλι έκανα λάθος! Συγνώμη αν σας κούρασα με τις σκέψεις μου... που μπορεί και να μην βγάζουν και κανένα νόημα στο τέλος...

Καλό σας βράδυ...