Πέμπτη, Ιουνίου 04, 2009
Chris Zlatis
Πολλές φορές δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να εκφράσει το τι νιώθει... Γιατί άραγε το κάνουμε αυτό; Αφού ξέρουμε μέσα μας ότι δεν βοηθά κανένα ... ούτε εμάς.. αλλά ούτε και τα αγαπημένα μας πρόσωπα τα οποία θεωρούν - όχι άδικα - ότι δεν τους σκεφτόμαστε, δεν τους αγαπάμε, δεν τους νοιαζόμαστε... ενώ τους λατρεύουμε και δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς τη στοργή και την αγάπη τους...
Άλλωστε, οφείλουμε να προσφέρουμε αγάπη χωρίς να περιμένουμε κανενός είδους ανταπόκριση, ανταπόδωση... την αγάπη δεν την δίνουμε για να λάβουμε πίσω περισσότερη, για να ικανοποιήσουμε τα "θέλω" μας και τον εγωισμό μας... την δίνουμε γιατί αισθανόμαστε ότι το πρόσωπο στο οποίο προσφέρουμε την αγάπη μας είναι ξεχωριστό και μοναδικό για εμάς... είναι ένα πλάσμα, μια ψυχή, μια οντότητα που αξίζει της προσοχής, της στοργής και της τρυφερότητας μας....
Ωραία όλα αυτά... στη θεωρία όλα φένονται εύκολα... στη πράξη όμως τι μας οδηγεί στο να προκαλούμε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που έχουμε στο νού και τη καρδιά μας; Ποιος είναι αυτός ο μηχανισμός νόησης και σκέψης που μας ωθεί στο να προβάλουμε την αρνητική εικόνα του εαυτού μας μέσα από τις πράξεις και τα λόγια μας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να πληγώνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε μόνο και μόνο για να μην εκτεθούμε και για να μην τσαλακώσουμε το ¨εγώ" μας;
Άραγε αυτό το "εγώ" μας δεν θα έπρεπε να είναι πάντα "εμείς"; ... και αν
είναι δύσκολο να σκεφτόμαστε πάντα το "εμείς" γιατί δεν κάνουμε μια προσπάθεια να δείξουμε στους γύρω μας ότι μας ενδιαφέρει κυρίως το "εμείς" και μετά το απόλυτα εγωιστικό "εγώ";...
Σήμερα για άλλη μια φορά υπερίσχησε το "εγώ" ασυναίσθητα, υποσεινήδειτα... και όλα τα παραπάνω ερωτήματα απαντήθηκαν με την πιο λανθασμένη εκδοχή τους... μια εκδοχή που κάνει πόλεμο με τη καρδιά και το συναίσθημα και βγάζει νικητή τον εγωισμό, τον ατομισμό, την αρνητικότητα.... ενώ η ψυχή και η καρδιά μένουν πίσω να αναρωτιούνται πότε θα έρθει η σειρά τους να βγουν μπροστά να δείξουν τι πραγματικά κρύβουν μέσα τους... και είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που έχουν να πουν... μάλλον για αυτό κρύβονται γιατί αν βγούν μπροστά μπορεί να φοβήσουν... και να απομακρύνουν... αλλά πως κρίνουμε και πάλι... μόνοι μας... εγωιστικά και πάλι.... άβυσσος η ψυχή και το μυαλό ενός ανθρώπου τελικά....
Αφιερωμένο σε ένα μοναδικό πλασματάκι για μένα... που το ταλαιπωρώ... χωρίς να το θέλω... Ντίνα για σένα...
