Σκέψεις | e-φιλία και social networks.

Χθες συνειδητοποίησα γι άλλη μια φορά ότι το Facebook δεν είναι ένας άψυχος χώρος όπου περνάμε απλά την ώρα μας όταν δεν έχουμε να κάνουμε κάτι πιο ενδιαφέρον... Αρχικά ήταν ένας ήχος από το chat του Facebook... κλείνω τα παράθυρα που είχα ανοιχτά εκείνη την στιγμή και βλέπω το chat μου...

Ήταν η Ν. και μου έλεγε ευγενικά ότι ήθελε να μιλήσουμε... γιατί "είχε πάθει μια φρίκη"... και ήθελε να τη μοιραστεί με κάποιον... Συμφωνούμε να τα πούμε πιο άνετα στο msn... μου δίνει το msn της και ξεκινάμε τη συζήτηση... εκείνη με ηχητικά αποσπάσματα και εγώ με το παραδοσιακό τρόπο του γραπτού σχολιασμού.

Η συζήτηση ξεκινά κάπως αλλόκοτα καθώς τα πρώτα της λόγια είναι

"Είσαι έτοιμος να ακούσεις πόσο ηλίθιο είναι το άτομο που μιλάς αυτό το καιρό;... Θα προσπαθήσω να σου τα πω πολύ γρήγορα ότι έχει γίνει μέχρι τώρα... για να μην σε κουράσω..."

Η συζήτηση λοιπόν ξεκινάει... και μου εξιστορεί τι την προβληματίζει και τι κρατάει μέσα της το τελευταίο χρόνο... η αφήγηση γίνεται πιο άμεση καθώς ο ήχος και το ηχόχρωμα της φωνής κάνουν την αφήγηση πιο προσωπική και πιο οικεία... εγώ σχολιάζω την εξέλιξη της ιστορίας μέσω γραπτού κειμένου... αρκετά άβολο... και απρόσωπο. θα έλεγα...

Η συζήτηση προχωράει και η Ν. μετά από την αρχική -δικαιολογημένη- διστακτικότητα ανοίγει τη καρδιά της και μου αφηγείται ότι είχε μέσα στη ψυχή της... μιλάμε για παραπάνω από δυο ώρες... ειλικρινά δεν έχω καταλάβει πως πέρασε η ώρα...

Είναι στιγμές που νευριάζω με τη στάση της... άλλες φορές νευριάζω με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας... άλλες φορές ταυτίζομαι με τα λεγόμενα της... άλλες λέω "δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά..."... μια εναλλαγή συναισθημάτων και σκέψεων...
Η εναλλαγή αυτή των σκέψεων μου αποτυπώνεται στα σχόλια μου κατά τη διάρκεια της συζήτησης... η οποία ξετυλίγεται σαν κουβάρι... και φτάνουμε στο "σήμερα"... το οποίο περιλαμβάνει ένα κείμενο το οποίο για την Ν. αποτελεί την επιτομή της ηλιθιότητας...
Μου ζητά να το διαβάσω και να σχολιάσω "ήρεμα" και με κατανόηση...

Το κείμενο δεν μπορώ να το παραθέσω αλλά θα σας πω μόνο ότι ήταν σαν να διάβαζα

μυθιστόρημα... παλιών εποχών... όταν το συναίσθημα υπήρχε ακόμη στις ζωές μας... τόσο αληθινό, τόσο ανεπιτύδευτο.. τόσο ακομπλεξάριστο... τόσο μοναδικό.

Βέβαια, σε μερικά σημεία έπιασα και πάλι τον εαυτό μου να αμφιβάλει να υπάρχει όντως στη πραγματικότητα ένα τόσο δυνατό συναίσθημα που μπορεί να πυροδοτήσει ένα τόσο μεγάλο χείμαρρο σκέψεων και συναισθημάτων... Μάλλον Ν. δεν το έχω νιώσει ακόμη... ελπίζω να νιώσω και εγώ την ανάγκη να γράψω κάτι αντίστοιχο κάποτε... με διαφορετική αφορμή όμως...

Διαβάζω λοιπόν το κείμενο και αισθάνομαι τόσο πολλά μέσα μου... Η Ν. επαναλαμβάνει τα περί ηλιθιότητας που "θεωρητικά" θα έπρεπε να αισθανθώ εγώ -ή ο οποιοσδήποτε που θα διάβαζε αυτές τις γραμμές...- προς το πρόσωπό της... Εγώ από τη πλευρά μου προσπαθώ να μπω στη θέση του άλλου... του συνονόματου... δεν τα καταφέρνω όμως... προσπαθώ να τον δικαιολογήσω... μερικές φορές το κάνω... άλλες εκνευρίζομαι περισσότερο από την ίδια...

Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, γνωρίζω μόνο την αλήθεια από την μια πλευρά... και η αλήθεια λένε έχει δύο όψεις... δεν μπορώ να κρίνω τη στάση του... το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν τον δικαιολογώ...

Facebook: Friends & Strangers

Από την άλλη πλευρά του διαδικτύου όμως είναι η Ν. που μοιράστηκε με ένα "άγνωστο" [με ή χωρίς εισαγωγικά...] μια τόσο προσωπική της ιστορία, μια ιστορία που θα μπορούσε φυσιολογικά να την μοιραστεί με ένα κολλητό-μια κολλητή της... ένα άνθρωπο που θα γνώριζε και θα εμπιστευόταν...

Παρ΄όλα αυτά επέλεξε να μοιραστεί τις σκέψεις της με εμένα, ένα ακόμη "φίλο" στο αχανές κοινωνικό δίκτυο του Facebook με τον οποίο μιλάει μόλις το τελευταίο μικρό χρονικό διάστημα και με τον οποίο έχει ανταλλάξει μόνο μερικά σχόλια στα status και στα quiz του Facebook.

Όλα τα παραπάνω τα ανέφερα για να φτάσω στο σημερινό μου προβληματισμό:

"Τι μας ωθεί να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας και τους προβληματισμούς μας για τόσο προσωπικά θέματα με τους διαδικτυακούς μας φίλους περισσότερο από τους φίλους μας στη πραγματική μας ζωή;"

και επεκτείνοντας τον προβληματισμό μου ποιοι είναι οι πραγματικοί μας φίλοι;

• Αυτοί με τους οποίους είμαστε σε καθημερινή επαφή και επικοινωνία χωρίς να έχουμε συζητήσει ποτέ ουσιαστικά ο ένας με τον άλλο... δεν έχουμε ποτέ ανοίξει τη καρδιά μας.. τη ψυχή μας ή
  
• μια συζήτηση μέσω του "άψυχου" msn, myspace, facebook -όπως θέλετε πείτε το- όπου καταθέτουμε καθημερινά σε real-time τις σκέψεις μας και ότι μας απασχολεί;

Εσείς ποια έννοια δίνετε στην πραγματική φιλία;

Φίλος είναι αυτός που θα πας μαζί του για καφέ και δεν θα συζητήσεις τίποτα ουσιαστικό για να μην χαρακτηριστείς από τους γύρω σου ή για να μην χαλάσεις το κλίμα;... ή φίλος είναι ο άνθρωπος που αν και δεν τον έχεις συναντήσει ποτέ από κοντά μοιράζεται με εσένα ό,τι τον απασχολεί;

Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ όλο και πιο έντονα ότι τα status updates στο Facebook έχουν αποκτήσει πλέον το χαρακτήρα προσωπικής αυτοψυχανάλυσης... Πολλοί από εμάς παραθέτουν τις σκέψεις τους, οτιδήποτε τους απασχολεί... σε προσωπικό και μη επίπεδο... πολλές φορές τα "μηνύματα συμπαράστασης" και υποστήριξης σε οτιδήποτε και αν σκέφτομαι είναι πολύ σημαντικά για εμένα... και δίνουν μια άλλη διάσταση στην όλη διαδικασία της ενασχόλησης μου με τα social networks.

Με κάνουν να σκέφτομαι ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται τα ίδια ακριβώς με εμένα... άλλωστε όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια συναισθήματα απλώς ο καθένας τα εκφράζει με διαφορετικό τρόπο... και με διαφορετικό μέσο...

Μερικοί επιλέγουν να εκφράζουν τις σκέψεις τους στο Facebook, άλλοι στο Twitter, άλλοι στα προσωπικά τους blogs... άλλοι σε όλα αυτά... άλλοι πουθενά. Μερικοί επιλέγουν να μην εκθέτουν σε "κοινή θέα" τόσο προσωπικά ζητήματα...

Δεν ξέρω τι είναι το πιο σωστό και το πιο συνηθισμένο... απλά καταγράφω μια τάση που παρατηρώ το τελυταίο διάστημα όλο και πιο έντονα...

Συνοψίζοντας, η χθεσινή αφήγηση και ο τρόπος με τον οποίο έγινε αυτή με οδήγησαν στους παραπάνω προβληματισμούς τους οποίους και κατέγραψα εδώ... Αν σκέφτεστε ότι όσα ανέφερα παραπάνω σας εκφράζουν ή αν έχετε τον δικό σας αντίλογο για οτιδήποτε ανέφερα και επισήμανα παραπάνω εκφράστείτε ελέυθερα -χωρίς φόβο και πάθος- με ένα σχόλιο παρακάτω....

Καλή σας μέρα!

[πηγή εικόνων]