Ήταν λίγο πριν τις 7.30 μμ και η εκδρομή πλησίαζε προς το τέλος της, όταν σε ένα στενό σημείο του δρόμου στην κοιλάδα των Τεμπών... δημιουργήθηκαν σκηνές κόλασης... Τα νοβοπάν «ξύρισαν» κυριολεκτικά την αριστερή πλευρά του λεωφορείου, ενώ η νταλίκα διπλώθηκε στα δύο... σκηνές πρωτοφανούς φρίκης. Διαλυμένα καθίσματα, κομμένες λαμαρίνες, σπασμένα τζάμια.. διαμελισμένα παιδικά κορμιά και φωνές τρόμου...<
Το χρονικό του δυστυχήματος
Περίμεναν μήνες την εκδρομή αυτή...
ήταν τόσο κοντά στην επιστροφή...
αλλά τόσο ταυτόχρονα και τόσο μακριά...
Σίγουρα είστε καλύτερα εκεί όλοι μαζί...
Αφήστε εμάς εδώ να ασχολούμαστε
με τις ποινές, τις εγγυήσεις και τις εφέσεις...
ΘΑ ΖΕΙΤΕ ΠΑΝΤΑ
στις καρδιές των δικών σας ανθρώπων...
που θα σας αγαπούν για πάντα...
Για άλλη μια φορά δεν κάναμε τίποτα
για να μην ξαναεπαναληφθεί ότι συνέβη εκείνο το απόγευμα...
14.3.2003: 6 χρόνια πριν...
Οι εικόνες είναι ίδιες, τόσο έντονες...
τόσο ζωντανές... τόσο κοντινές...
στη μνήμη μας...
Αυτές οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα...
21 ψυχές είναι στο παράδεισο
και μας παρατηρούν από εκεί... Αντίο.
αλλά τόσο ταυτόχρονα και τόσο μακριά...
Σίγουρα είστε καλύτερα εκεί όλοι μαζί...
Αφήστε εμάς εδώ να ασχολούμαστε
με τις ποινές, τις εγγυήσεις και τις εφέσεις...
ΘΑ ΖΕΙΤΕ ΠΑΝΤΑ
στις καρδιές των δικών σας ανθρώπων...
που θα σας αγαπούν για πάντα...
Για άλλη μια φορά δεν κάναμε τίποτα
για να μην ξαναεπαναληφθεί ότι συνέβη εκείνο το απόγευμα...
14.3.2003: 6 χρόνια πριν...
Οι εικόνες είναι ίδιες, τόσο έντονες...
τόσο ζωντανές... τόσο κοντινές...
στη μνήμη μας...
Αυτές οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα...
21 ψυχές είναι στο παράδεισο
και μας παρατηρούν από εκεί... Αντίο.
21 ψυχές μας παρακολουθούν από ψηλά...
τι θα τους πούμε; ...
Τι διδαχθήκαμε από το χαμό τους; ...
τι θα τους πούμε; ...
Τι διδαχθήκαμε από το χαμό τους; ...
Η θυσία των αγγέλων
Διαβάτη που διαβαίνεις απ τα Τέμπη
και θαμπωμένος μένεις
από του δειλινού την μαγευτική τη ρέμβη,
στάσου και ξεκουράσου λίγο εκεί
και άναψε στην μνήμη τους ένα κερί.
και θαμπωμένος μένεις
από του δειλινού την μαγευτική τη ρέμβη,
στάσου και ξεκουράσου λίγο εκεί
και άναψε στην μνήμη τους ένα κερί.
Δεν είναι άσκοπο, δεν είναι περιττό
γιατί στον τόπο αυτό,
ξεψύχησαν 21 άγγελοι, στης νιότης τον ανθό,
με τρόπο φοβερό.
Λίγες κουβέντες, μια προσευχή,
μα πάνω από όλα πες μια ευχή,
ποτέ ξανά να μην γενεί
Θεέ μου μια φρίκη
σαν κι' αυτή!
Δώσε μια υπόσχεση πίσω σαν κοιτάς,
πως θα προσεχείς σαν οδηγάς,
πως την ζωή θα σέβεσαι και θα τιμάς,
πως τους αγγέλους που χάθηκαν,
δεν θα ξεχνάς!
Κάθε φορά που περνάω από εκείνο το σημείο
είναι σαν να ακούω τις κραυγές τους που στοίχειωσαν την κοιλάδα!
Ως άνθρωπος... είναι αδύνατο να ξεχάσω
εκείνη την ανοιξιάτικη βραδιά που παγώσαμε από φρίκη!
Στη χώρα της λήθης...