Σάββατο, Φεβρουαρίου 21, 2009
Chris Zlatis
Πανικός... Γνωστό συναίσθημα. Δύσπνοια. Ταχυπαλμία. Πνίξιμο. Ζαλάδα. Γνωστά συμπτώματα. Ματιές. Γνωστές αντιδράσεις. Πανικός... Και μετά σκοτάδι... Το σκοτάδι που έχει καλύψει τις τελευταίες μέρες...
τάδε έφη: Vanna, μαθήτρια 17 χρονών... γιατί οι κρίσεις πανικού δεν γνωρίζουν ηλικίες...
Κρατώ το παρακάτω σχόλιο:
"...η κρίση πανικού συμβαίνει συνήθως στους πολύ ευαίσθητους ανθρώπους και απ΄ότι φαίνεται...είσαι και εσύ μία από μας.Κοίτα να τα αφήσεις όλα πίσω και να δεις το αύριο με αισιοδοξία αλλά και μια διαφορετική ματιά.Γιατί κανείς δεν θα το κάνει...μόνο εσύ...Κάνε delete σε ότι σε πειράζει κ πήγαινε πιο κάτω..."
Σήμερα, λοιπόν, ξαναδιάβασα μερικά πολύ ενδιαφέροντα και αξιόλογα άρθρα σχετικά με το άγχος και τις ψυχοσωματικές επιδράσεις του στον ανθρώπινο οργανισμό. Επειδή είναι διαφορετικό να διαβάζεις επιστημονικά άρθρα και αναλύσεις σχετικά με το άγχος [χρήσιμα είναι και αυτά...] και άλλο να διαβάζεις τις προσωπικές εμπειρίες του διπλανού μας, του φίλου μας που μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας ή ακόμη και μέσα μας... Για το λόγο αυτό παραθέτω παρακάτω αποσπάσματα από άρθρα που διάβασα σήμερα και θεωρώ πως αξίζουν μερικά λεπτά από το χρόνο σας...
"... Είναι άσχημο, τη ζωή σου να την προγραμματίζεις (μάλλον να προσπαθείς να την κρατήσεις σε ένα ρυθμό) με κριτήριο αυτόν τον φόβο... Αισθάνεσαι σαν να είσαι ελεύθερος πολιορκημένος μέσα στο σπίτι σου. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί η πόρτα είναι ανοιχτή. Δεν υπάρχει κάποιος που να την έχει κλειστή. Όποτε θες πας και την ανοίγεις και βγαίνεις. Έξω κανείς δε σε κυνηγάει.
- Μέσα όμως, στο μυαλό σου, η ανάμνηση του πανικού σε αιχμαλωτίζει και σε καθηλώνει. Και εκεί είναι που αν δεν ξέρεις τίποτα από αυτά, λες "τι μου συμβαίνει; γιατί αισθάνομαι έτσι; τι έχω πάθει;".Πλέον πολλές φορές όταν έρχεται αυτός ο φόβος και μου "λέει", "και αν σε πιάσει εκεί πανικός τι θα κάνεις;", του απαντώ "ας με πιάσει"....
"...Έλεγα μέσα μου «το ξέρεις ότι είναι πανικός, ξέρεις ότι κάνει και μισή ώρα, μην αγχώνεσαι θα τα καταφέρεις. Θα τον φας δε θα σε φάει! Το έχεις πάθει ξανά στο παρελθόν και το ξεπέρασες. Θα περάσει!».
- Δεν ήτανε όμως ο πανικός αυτός, εύκολος. Ήτανε πολύ ζόρικος... Το πάλεψα. Σκεφτόμουν με όλη μου τη δύναμη, σε κάθε σκέψη του πανικού, κάτι που να την κάνει να μην μένει στο μυαλό μου. Αισθανόμουν να φωνάζω μέσα μου με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, για να μην «ακούω» τα όσα έφερνε στο μυαλό ο πανικός. Για να μην αφήσω στο μυαλό μου, τις σκέψεις του πανικού.
Μου ερχόταν στο μυαλό, όλα όσα με είχαν αγχώσει αυτές τις μέρες. Εκείνη την ώρα κατάλαβα, πόσο κακό μου έκανα τόσες μέρες, που αγχώθηκα με κάποια πράγματα. Άρχισε αυτό το άγχος να βγαίνει έξω….Όλα όσα 3 μέρες τα σκεφτόμουν έντονα και με αγχώσανε, την ώρα της κρίσης, ερχόταν στο μυαλό μου....
"...Σήμερα φίλοι μου, έχετε ένα εργαλείο στα χέρια σας που λέγεται τεχνολογία, διαδίκτυο, μέσα από το οποίο μπορείτε να βρείτε την πληροφορία. Εξάλλου το λένε ότι η σημερινή εποχή είναι η εποχή της πληροφορίας. Με σωστή χρήση και προσοχή, εκμεταλλευτείτε το. Προσέξτε φυσικά τις πηγές στις οποίες αναζητάτε τις πληροφορίες σας.
- Και προσέξτε στα όσα διαβάζετε να μην κάνετε παρερμηνείες και νομίζετε πως ότι διαβάζετε το έχετε. Αν δείτε ότι κάτι σας δυσκολεύει, με προσοχή ψάξετε τι μπορεί να είναι. Μην όμως κάνετε αυτοδιάγνωση πάντα κατά τη γνώμη μου, όχι σαν ειδικού αλλά σαν ανθρώπου που βιώνει μια ψυχική δυσκολία. Ο γιατρός μου, μου λέει όταν ψάχνω πληροφορίες να προσέχω, να μην ότι διαβάζω, αρχίζω να νομίζω ότι το έχω. Θέλει προσοχή...
Επειδή σήμερα η ζωή έχει έντονους ρυθμούς, αγχωτικούς κάποιες ή πολλές φορές, καλό είναι και οι γονείς να ενημερωθούν για θέματα που έχουν να κάνουν με το άγχος και τις επιπτώσεις του (οι κρίσεις πανικού οφείλονται και στο άγχος). Σας μιλώ όχι σαν ειδικός. Αλλά όπως τα βίωσα και τα βιώνω..."
"...Έχω γράψει πολλές φορές (σαν θεραπευόμενος και όχι σαν θεραπευτής μιας και δεν είμαι δε θέλω να τον κάνω), πως σε μία ψυχική δυσκολία, ίσως το μεγαλύτερο ρόλο να τον παίζει το περιβάλλον. Το οικογενειακό, κοινωνικό, εργασιακό κλπ.
- Και το σημερινό περιβάλλον, απ' όσο δείχνουν τα γεγονότα έχει επηρεάσει με ταχείς ρυθμούς πολλούς ανθρώπους, στην ψυχολογία τους. Το στρες εκδηλώνεται τόσο σε ενηλίκους όσο και σε παιδιά και εφήβους που βιώνουν τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης της οικογένειάς τους άμεσα, σε μια ιδιαίτερα ευάλωτη περίοδο της ζωής τους και αντιδρούν με θλίψη, θυμό, απελπισία και τελικά με επιθετικότητα προς τον εαυτό τους ή προς τρίτους."...
και κλείνω με ένα άρθρο σχετικά με τις ψυχοσωματικές επιδράσεις του άγχους και τη σωματικοποίησή του... Η "Ξένη" στο ημερολόγιο της μας περιγράφει τη δική της εμπειρία στο παρακάτω άρθρο της...
"Πριν από περίπου δυο χρόνια το χέρι μου έπαθε κάτι περίεργο. Στην αρχή είχαν δημιουργηθεί, κοντά στον αντίχειρα, δυο τρία μικρά σπυράκια, στα οποία δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ένα μήνα μετά το μεγαλύτερο μέρος του χεριού μου θύμιζε δέρμα λεπρού. Ύστερα σειρά είχε το πόδι μου… Κατατρομαγμένη πήγα σε πολλούς γιατρούς....
- Η τελευταία γιατρός που με είδε μου εξήγησε τι ακριβώς συνέβαινε... Όταν είδε το χέρι μου με ρώτησε κάτι άσχετο με το δέρμα. Μου είπε ότι η ασθένεια που έχω και εκείνη την στιγμή βρισκόταν σε έξαρση, ονομαζόταν νευροδερματίτιδα και δεν θεραπεύεται. Κατά λέξη μου είπε:
«Καλή μου, αυτή την ασθένεια την δημιούργησες εσύ. Ή μάλλον σου την δημιούργησαν οι καταστάσεις που ζεις. Προφανώς η ανησυχία σου για την δουλεία σου προκάλεσε τόσο μεγάλο στρες που ο οργανισμός σου δεν το άντεξε και το σωματοποίησε. Πλέον το άγχος και η ανησυχία σου φαίνονται στο χέρι σου. Η ασθένεια δεν θεραπεύεται. Δεν μπορώ, δηλαδή, να σου δώσω ένα χάπι και να περάσει. Κυριολεκτικά η αρρώστια είναι στο χέρι σου. Όταν θα είσαι καλά η πληγή θα εξαφανίζεται όταν θα περνάς εντάσεις εκείνη θα σου θυμίζει ότι είναι εκεί. Στο χέρι, στο πόδι και οπουδήποτε»....Θα πει κανείς, καλά πως την θυμήθηκες τώρα αυτή την ιστορία; Η αλήθεια είναι ότι δεν την θυμήθηκα την ιστορία, μου την θύμισαν. Συγκεκριμένα μου την θύμισε το χέρι μου καθώς χθες διέκρινα μια μικρή πληγή που μου χτύπησε το καμπανάκι… ότι κάτι δεν πάει καλά."
Άλλωστε όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο agorafoviagr:
"...Αυτό που δε βλέπουμε [σσ. το άγχος...] προκαλεί προβλήματα σε αυτό που βλέπουμε, δηλαδή στο σώμα μας. Όταν ζούμε μέσα στο άγχος συνήθως δεν το καταλαβαίνουμε. Όταν θα χαλαρώσουμε τότε θα καταλάβουμε πόσο αγχωμένοι είμαστε...."
