Σκέψεις | Το διαδίκτυο, η "κοινωνική απομόνωση" και το blogging...

Ο κόσμος μας χωρίζεται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους χρήστες του διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών και αυτών που θεωρούν τους υπολογιστές "μηχανήματα του διαβόλου". Αν υπήρχε μόνο αυτός ο διαχωρισμός όλα θα ήταν αρμονικά και ήσυχα καθώς οι μεν δεν θα επηρέαζαν τους δε λόγω του ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει κοινός κώδικας επικοινωνίας.

Στη σημερινή, όμως, εποχή έχει δημιουργηθεί και μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων. Στη κατηγορία αυτή τοποθετώ όλους τους χρήστες του διαδικτύου που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο περιστασιακά και μόνο όταν καταστεί άμεση ανάγκη, η οποία είναι μια καθόλα -κατά τα άλλα- σεβαστή επιλογή. Οι χρήστες αυτοί χρησιμοποιούν το διαδίκτυο συνήθως για να εκτελέσουν βασικές διαδικασίες όπως συγγραφή ενός κειμένου, μιας εργασίας κλπ. Οι χρήστες αυτοί, όταν είναι σε νεαρή κυρίως ηλικία, χρησιμοποιούν το διαδίκτυο ως μέσο αυτοπροβολής μέσω του Hi5, Facebook και των άλλων trendy online κοινοτήτων, χωρίς να μπαίνουν στο κόπο να αναζητήσουν τα βαθύτερα οφέλη που θα μπορούσε να τους προσφέρει η ενασχόλησή τους με τα "κοινωνικά δίκτυα" (social networks) και τη νέα γενιά του διαδικτύου (web 2.0), την οποία "γνώρισαν" μέσα από τα αφιερώματα και τα "ρεπορτάζ" του κ. Ευαγγελάτου...

Μερικοί λοιπόν από τους παραπάνω χρήστες του διαδικτύου, ενδιαφέρθηκαν σήμερα για εμένα και εξέφρασαν το προβληματισμό τους για την υπερβολική μου ενασχόληση με το Facebook και με τα blogs γενικότερα. Ένας φίλος μου λοιπόν μου μετέφερε μια συζήτηση που είχε με ένα κοινό μας φίλο ο οποίος του εξέφρασε το προβληματισμό του σχετικά το γεγονός ότι είμαι online σχεδόν όλη την ημέρα στο Facebook και ότι αλλάζω πολύ συχνά το status μου και κάνω πολλά comments στους φίλους μου στο Facebook! Μέσα από τη συζήτηση που ακολούθησε κατάλαβα πως μερικοί γνωστοί μου (φίλοι για άλλους...) με θεωρούν κολλημένο και εξαρτημένο τόσο από το Facebook όσο και γενικότερα από τους υπολογιστές γενικότερα...

Η παραπάνω συζήτηση με έκανε να σκεφτώ πολλά. Κυρίως ήθελα να ξεκαθαρίσω, εγώ ο ίδιος, πως αισθάνομαι για αυτή τη διαπίστωση και αν θεωρώ ότι είναι σωστή ή τουλάχιστον να αναζητήσω τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στη παραπάνω συζήτηση...

Ναι, το παραδέχομαι πως το τελευταίο διάστημα, μετά το καλοκαίρι χρησιμοποιώ σε καθημερινή βάση το Facebook και τα social media γενικότερα... Στην αρχή ομολογώ πως η ενασχόληση μου με τα social media και με το blogging ειδικότερα αποτελούσε μια σανίδα σωτηρίας μου από τη μοναξιά και την απομόνωση στην οποία συνειδητά είχα ωθήσει τον εαυτό μου να υιοθετήσει. Βλέπετε τα πολλά, συσσωρευμένα και απανωτά προβλήματα υγείας της οικογένειάς μου και οι ευθύνες που ανέλαβα ξαφνικά και χωρίς δυνατότητα επιλογής ήταν τόσο πολλά που κάποιες στιγμές ένοιωθα να με πνίγουν και να με βυθίζουν όλο και πιο πολύ προς το πατο....

Τότε έπρεπε να βρω μια διέξοδο για να μπορέσω αν όχι να αντιμετωπίσω, να ανταπεξέλθω τουλάχιστον στις δυσκολίες και να φανώ χρήσιμος σε όσους με χρειαζόταν... Δεν ξέρω αν τα κατάφερα και σε τι βαθμό αλλά το μονο που ξέρω είναι ότι η ενασχόλησή μου με το Alma Libre, κυρίως, και αργότερα με το Facebook με έσωσαν από άλλου είδους επιλογές ξεσπάσματος και εκτόνωσης των προβλήμάτων και των δυσκολιών που προέκυψαν, όπως για παράδειγμα το ποτό ή ακόμη και τα ναρκωτικά και μη μου πείτε πως επειδή είμαι "καλο και ύσηχο παιδί" δεν θα μπορούσα να βρώ εκεί τη διέξοδο που αναζητούσα... καθώς γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πως τα ιο εύκολα θύματα είναι οι ευαίσθητοι χαρακτήρες όπως ολοι λένε ότι είμαι και εγώ.

Από το καλοκαίρι λοιπόν, όταν δεν ήταν κανείς δίπλα μου για να με βοηθήσει στα δύσκολα και όλοι περιορίζονταν στο τυπικό "Τι κάνεις, πως είσαι... υπομονή και κουράγιο..." εγώ βρήκα την ευκαιρία να γνωρίσω αξιόλογα άτομα μέσα από το "αψυχο" Facebook και να δικτυωθώ με ανθρώπους που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις και προβληματισμούς τόσο σε κοινωνικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Οι νέοι μου λοιπόν αυτοί "φίλοι" διάβασαν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου όλο αυτό το χρονικό διάστημα και συνεχίζουν να τις διαβάζουν ακόμη και σήμερα... Τους ευχαριστώ όλους καθώς κάθε εβδομάδα παρατηρώ πως τα άρθρα του blog τα διαβάζουν όλο και περισσότεροι αναγνώστες. Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω και μου δείχνει πως η προσπάθεια μου δεν πάει χαμένη...

Το κυριότερο όμως στην ενασχόλησή μου με το blogging είναι ότι μέσα από το blog μου δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα να ξεχαστώ από τα προβλήματα που με ταλαιπωρούσαν και τατόχρονα να ανοίξω τους πνευματικούς μου ορίζοντες.

Όλα όσα έχω μάθει το τελευταίο εξάμηνο από την ενασχόλησή μου τόσο με τη συγγραφή των άρθρων μου όσο και από την ανάγνωση άρθρων άλλων bloggers δεν θα είχα την ευκαιρία να τα διδαχθώ στο περιορισμένο και πλήρως προκαθορισμένο κύκλο σπουδών του πανεπιστημίου μου.

Ας προχωρήσουμε όμως στο λόγο για τον οποίο γράφω αυτό εδώ το άρθρο. Πολλοί μπορεί να έχουν σχηματίσει την άποψη πως ένας φανατικός χρήστης του διαδικτύου και των νέων μέσων, συμπεριλαμβανομένου και του Facebook (μέσα σε μια πλειάδα άλλων εφαρμογών που μπορείτε αν θέλετε να βρείτε στο Friendfeed μου) πρέπει απαραιτήτως να φέρει τη ταμπέλα του "κολλημένου, απόμακρου technomaniac ψώνιου" που είναι τόσο βυθισμένος στο λαβύρινθο του διαδικτύου που πρέπει να τον πάμε σε ψυχολόγο για να τον βοηθήσουμε να βγεί από το τούνελ στο οποίο έχει μπει...

Ε, λοιπόν σας διαβεβαιώ πως δεν αισθάνομαι καθόλου κολλημένος καθώς χρησιμοποιώ το διαδίκτυο και τα νέα μέσα ως εργαλείο εκμάθησης, εκπαίδευσης και πολλές φορές ψυχαγωγίας.

Με λίγα λόγια θεωρώ πως ΕΓΩ χρησιμοποιώ το διαδίκτυο και όχι εκείνο εμένα!

Δυστυχώς, αν ξεκινήσω μια ανάλυση με τα οφέλη που αποκόμισα και συνεχίζω να αποκομίζω μέρα με την ημέρα από την ενασχόλησή μου με τα blogs, το Facebook, το Twitter, το Friendfeed, το Scribd, το Flickr, το google reader μου θα χαρακτηριστώ και πάλι technomaniac και απόμακρος... Θα χαρακτηριστώ όμως έτσι από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνουν οι παραπάνω λέξεις και τι σκοπό εξυπηρετούν...

Οπότε, ναι, αισθάνομαι από μια άποψη ψώνιο με τον εαυτό μου γιατί εγώ βρήκα την ευκαιρία να ασχοληθώ με τις παραπάνω εφαρμογές λίγο παραπάνω από τον κ. Ευαγγελάτο και τους ρεπόρτερς του ώστε να έχω σχηματίσει μια πιο σφαιρική εικόνα για τη χρησιμότητα και τις δυνατότητες που μπορούν να προσφέρουν και καλώ και όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο να επιχειρήσετε κάποια στιγμή να ανακαλύψετε τι σημαίνει να γράφεις και να διαβάζεις απόψεις συνανθρώπων σου στα blogs και να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου στο Facebook και το Twitter.
Πολλές φορές δεν το κρύβω πως θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που έχω αποκτήσει πλέον εξοικείωση με το διαδίκτυο και τις εφαρμογές του ώστε να κάνω τη ζωή μου πιο ευχάριστη και δημιουργικη. Γιατί θεωρώ πως ετούτο εδώ το blog είναι μια μορφή προσωπικής δημιουργίας!

Το blog δεν είναι ένας άψυχος χώρος γεμάτος με πολύχρωμα pixels καθώς κάθε pixel έχει ένα νόημα και κρύβει μια προσωπική σκέψη, προβληματισμό, διαπίστωση, πρόταση... πείτε το όπως θέλετε!

Εν κατακλείδι, δεν αποδέχομαι τους παραπάνω χαρακτηρισμούς για τους λόγους που ανέλυσα παραπάνω... Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το τεράστιο αυτό κείμενο... Πιστέψτε με δεν είχα την πρόθεση να σας κουράσω. Καλό σας βράδυ.