Ο χρόνος είναι στιγμές που πληγώνουν...

Η ζωή είναι στιγμές...μονάδες χρόνου που περνούν και χάνονται αλλά αφήνουν το σημάδι του ανεξήτιλα μέσα σου! Το τελευταίο χρόνο οι στιγμές μου και ο χρόνος για μενα είναι γεμάτος θλίψη, αγωνία, άγχος... Προσπαθώ να λέω πάντα μέσα μου ότι πρέπει να είμαι αισιόδοξος και να ελπίζω πάντα στο καλύτερο... Είναι στιγμές που απογοητεύομαι και άλλες που η ελπίδα ξαναζωντανεύει μέσα μου...

Σήμερα έκλαψα για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό στη διάρκεια του οποίου προσπαθούσα να είμαι ήρεμος για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις ευθύνες που μου αναλογούν... Αλλά σήμερα δεν άντεξα!...Ξέσπασα ακούγωντας από το πρωί τη μητέρα μου να κλαίει και να είναι απογοητευμένη για τη κατάσταση που έχει φτάσει ο πατέρας μου!

Έχει φτάσει πλέον σε οριακό σημείο καθώς δεν τρέφεται σχεδόν καθόλου και τα αιματολογικά του είναι όλα κάτω του φυσιολογικού!... Δεν ξέρω για ποιο λόγο έχει υιοθετήσει αυτή τη στάση... ή μάλλον ξέρω αλλά δεν θέλω να το σκεφτώ... 11 μήνες μέσα σε διάφορα νοσοκομεία είναι ένα τεράστιο χρονικό διάστημα για τον κάθε άνθρωπο...

Αν συνυπολογίσουμε σε αυτό το χρονικό διάστημα και τις δεκάδες επεμβάσεις που έχει υποστεί μπορούμε να καταλάβουμε σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται σήμερα. Αυτό που επιβαρύνει ακόμη περισσότερο όμως τη ψυχολογία του είναι η απομόνωσή που νιώθει τόσο ο ίδιος όσο και η μητέρα μου καθώς βρίσκονται 24 ώρες την ημέρα κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου σε μια ξένη χώρα χωρίς να έχουν τη δυνατότητα επικοινωνίας καθώς δεν γνωρίζουν αγγλικά. Η συνεννόηση γίνεται με νοήματα και συνοπτικές, τυποποιημένες εκφράσεις...

Η μητέρα μου έχει φτάσει πλέον στα όριά της... ή μάλλον έχει ξεπεράσει τα όριά της καθώς έχει πλέον απογοητευτεί... ο πατέρας μου έχει υποστεί τόσα πολλά που από τη μιά πλευρά διακιολογούν τη συμπεριφορά του από την άλλη όμως η συμπεριφορά του αυτή θα τον οδηγήσει αργά ή γρήγορα στο θάνατο!... ότι κατάφερε να αποφύγει τόσους μήνες, θα το προκαλέσει ο ίδιος στον εαυτό του! ...

Είναι πράγματί κρίμα και άδικο! Γιατί έχει περάσει τόσα πολλά το τελευταίο χρόνο και έδειξε δυνατός και αποφασισμένος να τα αντιμετωπίσει με γενναιότητα και τόλμη... τώρα δεν θέλω να πιστεύω ότι θα τα παρατήσει! Θέλω να πιστεύω πως θα δείξει τον απαιτούμενο εγωισμό και θα σταθεί και πάλι στα πόδια του!

Για να το κάνει αυτό θα πρέπει ο ίδιος να το πάρει απόφαση! Μετά από το σημερινό μου ξέσπασμα και μετά από ό,τι του είπα από το τηλέφωνο έδειξε να πεισμώνει και κατάλαβα πως κάτι θετικό θα γίνει στο τέλος... Θέλω να ελπίζω πως θα βάλει και ο ίδιος τα δυνατά του για να μπορέσει να ξεπεράσει και αυτή τη δυσκολία όπως έκανε με τόσες άλλες δυσκολίες τόσους μήνες...

Είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που έχουν συμβεί τοτελευταίο χρόνο και δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσαν να έρθουν τόσες δυσκολίες μαζεμένες στη ζωή κάποιου ανθρώπου... Δυστυχώς ή ευτυχώς χτύπησαν τη πόρτα της οικογένειάς μου...

Δυστυχώς γιατί όλη αυτή η διαδικασία μας έχει καταρακώσει όλους... και ευτυχώς γιατί θεωρώ πως μετά απο αυτή τη δοκιμασία θα έχω γίνει ένας πιο ώριμος άνθρωπος... ή τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω!... οι εμπειρίες αυτές μέσα από την αρνητική τους πλευρά με αναγκάζουν ουσιαστικά να συνηδειτοποιήσω το "εγώ" μου, να συνδιαλεχτώ μαζί του και να τα βρώ με τον εαυτό μου...

Ξέρω πως στη παρούσα χρονική στιγμή όλα κυλούν πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί αλλά ελπίζω πως όταν με το καλό τελειώσει αυτή η περιπέτεια και ηρεμήσω θα έχω γίνει ένας καλύτερος, σοβαρότερος και πιο ευαισθητοποιημένος άνθρωπος... Από την άλλη πλευρά όμως τους τελευταίους μήνες έχω κλειστεί σε υπερβολικό βαθμό στον εαυτό μου και η μόνη διέξοδος για μένα είναι το blog αυτό στο οποίο αφιερώνω πολύ χρόνο... Η αναζήτηση θεμάτων καιη συγγραφή τους με κάνει να ξεχνιέμαι και να θεωρώ πως περνάω δημιουργικά ο χρόνο μου... περιορίζοντας με το τρόπο αυτό τις στιγμές που σκέφτομαι τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν...

Ελπίζω η θλίψη - κατάθλιψη το λένε άλλοι - που νιώθω να είναι παροδική και να μη με συντροφέυει σε όλη μου τη ζωή από εδώ και πέρα... πραγματικά εύχομαι να ξυπνήσω μια μέρα... δεν ξέρω πότε θα είναι αυτή, ελπίζω σύντομα... και να κάνω μια νέα αρχή στη ζωή μου... απαλλαγμένος από το υπερβολικό άγχος που με βασανίζει και το οποίο επηρεάζει σε μέγιστο βαθμό την επικοινωνία μου με τους γύρω μου... Ελπίζω επίσης να απαλλαχθώ επιτέλους από τις φοβίες και τους καταναγκασμούς στους οποίους υποβάλλω τον εαυτό μου το τελευταίο καιρό! Μερικές τις έχω υπερνικήσει ή έτσι θέλω να ελπίζω ενώ μερικές δεν έχω αρχίσει να τις παλεύω ακόμη...

Η αυτο-ψυχανάλυση κάπου εδώ νομίζω πως έφτασε η στιγμή να τελειώσει για σήμερα... και εύχομαι να μην χρειαστεί να την ξαναεπιχειρήσω γιατί θα αποτελεί και παλι αποτέλεσμα έντονης ψυχολογικής φόρτισης... Τα έγραψα, ξελάφρωσα... άντε πάλι πίσω στη πραγματικότητα...

Καλή σας νύχτα!